naug nga nagabitbit ug pudlos, ug kini, kining imong ig-agaw nagpagatub lamang... Dili katuhoan nga lalaki siya!
—Aba! —matud ni Sinang— nag-away diay sila ug wala hinuon kita makatambong!
—Ang doktor gipungagan sa Alferez! —misumpay si Victoria.
—Karon dayon mamauli kami sa Manila; ikaw mahibilin dinhi aron paghagit sa Alferez, kay, kon dili ngani, ingnon ko si Don Santiago nga bakak ang tanan nga imong gisugilon kani- la, ingnon ko siya nga . . .
—Apan, Donya Victorina, Donya Victorina! —mipakgang si Linares nga naluspad ug miduol kaniya, —linawa ang imong buot; ayaw ako pagpahinumdumi nga . . . —ug mihagawhaw siya pag-ingon: Avaw pagpatakag sulti, labi na gayud niining hi- gayona karon.
Samtang kini nahitabo, miabut si Kapitan Tiyago gikan sa bulangan, masulub-on ug nanghupaw: gibuno ang iyang kana wayon.
Wala siya hatagi ni Donya Victorina ug panahon sa pagti- bawas sa iyang panghupaw; sa pipila ka pulong nga sinaktag dag- hang mga panamastamas, gisuginlan siya sa- tanang nahitabo, ug gipaninguha ni Donya Victorina nga sa iyang pag-asoy siya ma- himutang gayud sa maayong dapit.
—Ang Alferez hagiton ni Linares karon, nakadungog ka? Kon dili ngani niya hagiton, ayaw pagsugot nga siya mangasa- wa sa imong anak, ayaw gayud! Kon dili siya maisug, dili angay kang Clarita.
—Diay, mamana ikaw kang ginoo Linares? —nangutana si Sinang nga kahilakon; —ako nasayud nga ikaw mabuot, apan dili mabalhinon ug hunahuna.
Si Maria Clara, nga naluspad pagkalit, mihana pagbangon ug mitan-aw nga nalisang sa iyang amahan, kang Donya Victorina ug kang Linares. Kini milipaghong, si Kapitan Tiyago mitan- aw sa salog, ug si Donya Victorina mipadayon pagsulti:
—Clarita, timan-i pag-ayo: ayaw gayud pagpamana sa usa ka tawo nga talawan; malagmit ng ikaw panamastamasan hang- tud sa mga iro.
Apan ang dalaga wala motubag ug miingon sa iyang mga higala:
— 405 —
