Karon ang lawas ni Tarsilo makusog nga misaka, sanglit ang
bato nga gibitay pagtimbang sa usang tumoy sa kawayan mabugat
pa man kay sa iyang lawas. Nanghagbong ang mga batong
dagku ug gagmay nga nangaukang sa kiliran sa atabay ug mitimpasaw
sa tubig.
Nabulit sa mahugawng lapok ang iyang agtang ug mga buhok, pund ang ang nawong sa mga samad ug mga garas, nalupos ug nagatulo sa tubig ang lawas, nahitunga si Tarsilo sa atubangan sa nanagpanambong didto nga wala mahagtingdg sa pagtan-aw sa iyang panagway; ang hangin nakapakurog kaniya sa katugnaw.
—Buut ka na ba karon moasoy?— gipangutana siya.
—Sagupa intawon unya ang akong igsuong babaye!— matud sa alaut nga mitan-aw daw nagpakiluoy sa usa ka kuwadrilyero.
Ang kawayan miigot na usab ug ang binilanggo mibalik pagsalum sa atabay. Si Donya Consolacion nagasud-ong nga ang tubig wala mokuya. Ang Alferez miihap ug usa ka gutlo.
S paghitungha pagbalik ni Tarsilo, ang iyang nawong na gakulima ug nalagum. Mitan-aw siya sa nanagpanambong, nagabuka ang iyang mga mata nga napula sa dugo.
—Mosulti na ikaw?— mibalik pagpangutana ang Alferez nga nawad-an na sa paglaum nga ang binilanggo motug-an sa iyang gipangutana.
Si Tarsilo milingolingo ug gibalik pagtunton. Ang iyang mga tabontabon nag-anam katak-um, apan ang iyang mga mata nagatan-aw gihapon sa langit diin may mga maputing panganod nga nagautaw-utaw; gibaliko niya ang iyang liog aron nakakita gihapon sa kahayag sa Adlaw, apan wala madugay gibalik na usab siya pagpasalum sa tubig ug dihadiha ang kalibutan napala sa iyang mga mata daw gisalipdan sa usa ka tabil nga mabaga uyamut.
Milabay ang usa ka gutlo; si Donya Consolacion nga nagapaminaw nakakita dagkung mga bula nga milutay gikan sa kahiladman sa tubig.
—Giuhaw tingali!— miingon siya nga nagkatawa.
Ug mibalik ang kalinaw sa tubig.
