Ang babaye nga nanambo namati pag-ayo sa awit sa buang ug misugo sa sundalong nagabantay sa ganghaan nga pasak-on si Sisa.
Sa pagtan-aw sa buang nga miduol kaniya ang sundalo ug sa pagkadungog sa tingog niini, puno sa kalisang, midalagan si ya, ug nahibalo na kita kon mounsa pagdalagan ang usa ka buang. Si Basilio minunot sa iyang inahan, ug, sa kahadlok nga iyang hitagiwad-an, midalagan usab siya, wala lamang tagda ang kasakit sa iyang till.
—Tan-awa kanang bata ang nagagukod sa buang!— matud sa usa ka binatonang babaye nga naglagot ug hiatlan nga diha sa dalan.
Ug sa pagtan-aw niya nga ang bata mipadayon paglutos, mipunit usa ka bato ug gilabay kang Basilio dungan ang pag-ingon:
—Hala! Kaanugon ugaling nga gihiktan ang iro! Si Basilio naigo sa ulo, apan wala siya manumbaling ug mi padayon pagdalagan. Nangusig ang mga iro, naniyabaw ang mga gangsa. nabukas ang pipila ka tamboanan ug nanung-aw ang pipila ka tawo aron pagsusi unsay nahitabo ug gitakpan usab dayon, ang uban sa kahadlok nga may kagubut na upod. Nangabut sila sa gawas sa lungsod. Sa pagtan-aw ni Sisa nga ang batang nagalutos kaniya didto pa sa halayo, mihinay pagdalagan.
—--Nanay!— misinggit ang bata sa pagkalantaw kang Sisa. Igo lamang nakadungog sa tingog, ang buang midalagan na usab.
—Nanay, ako kining nagaapas kanimo!— misinggit pagusab ang bata nga naguol uyamut.
Ang buang wala mamati ug ang anak mipadayon pagdala gan nga nagahangus. Giagian na nila ang kabaulan ug didto na sila duol sa lasang.
Nakita ni Basilio nga ang iyang inahan misuot didto, ug misunod usab siya. Ang mga sagbut nga masiut, ang mga gagmayng kahoy, ang mga uway nga tunukon ug ang mga gamut sa mga dagkung kahoy nga nanguyanap sa ibabaw sa yuta, nakasugapot sa ilang pagdalagan. Ang anak nagasunod sa anino sa iyang inahan nga usahay dan-agan sa kahayag sa Bulan nga nanuhotsuhot sa kinakal-angan sa kasangahan. Kadto mao ang lasang abtanan nga kaugalingon sa banay ni Ibarra.
