Mi esperegas kun So Michaux kaj aliaj bonesperantanoj ke tre baldau oni starigos komitaton au akademion enhavantan plenajn povojn por agi, kaj ke ili liverados al la tuta mondo ian Esperanton kontrau kiu neniu ajn maltimos diri unu mallaudan vorton.
Ni ne komprenas, quale So Booth povas aprobar la netuchebleso di la Fundamento, dum ke il tante klare vidas la neceseso supresar la supersigni, e postulas ke l’ « evolucio » esez tute libera. Ni evidente ne povas aceptar la konservema argumento, segun qua Esperanto ipsa devus kontesar en la kalkulo di l’internacioneso. To esus ya « vicioza » cirklo ! La fino di la letro esas tre justa ; sed Do Zamenhof ipsa interdiktis ke on uzez la nomo Esperanto por nia linguo. Pri l’Akademio libera e libere elektita, quan So Michaux demandis, on savas ja, quale la Esperantista chefi eskamotis ta salvema propozo. La pacema espero di So Booth e di omna liberala Esperantisti esas do trompita, por sempre, en la Esperantistaro. Lia idealo di linguo « nultempe perfekta, sed sempre perfektigebla » esas realigata nur che ni e da ni. E mem se malgranda semblo di libereso e progreso aparas nun en Esperanto, on debas ol nur a ni ed a nia tale dicita revolucionema agado. La reformi, quin So Booth e multi altri agnoskas necesa, povas esar realigata nur da ti, qui de longe komprenis lia utileso, ne da ti, qui sempre rezistis a li ed aceptas li nur malbonvole e quaze forcata.
Australiana Esperantisto expresis ofte a ni sa reformema opinioni ja ante la kunveno di nia Komitato, a qua ni raportis li. De lor il skribis a ni (24, II, 08) :
« La alfabeto devas esar emendata. Nulo, me parolas de la sperienco di ca lando (Australio), impedis la difuzo di Esp. tam multe kam la supersigni. La malfacileso di imprimo impedis ke multa bonvola helpo esez donata da tre influanta jurnali. » E pose : « Pos omno, semblas ke la questiono esas precipue pri l’alfabeto. Sed, se la alfabeto esas modifikata, omna nuna Esperanto-libri divenos antiqua, e se li devas esar reimprimata, quante importas quala chanji plua facesos ? Se on abandonas mem nur un ch, pro quo ne anke gh, jh, hh e sh ? se on cedas ici, pro quo ne aceptar la konsequanta chanji en ortografio generale, e lor fine pro quo ne aceptar omna chanji qui produktos plu perfekta linguo ? » Tal esas la parolo di saja e praktikala, sed liberal e progresema viro.
Altra Esperantisto skribis a ni (6, III, 08) : « En Nov-Zelando ni ne povas presi ion esperantan, pro la manko de la chapelitaj literoj : estas gheno preskau ne transpasebla, kiu multege mal-
