kazo : one more, e nia plus tre bone expresas to. Ex. : Prenez pluse un pomo, od : un plusa pomo.
La vorto ankore esas uzata da vivanta lingui ye un plusa idiotismala maniero : F. encore plus grand ; D. noch grösser. To expresas l’ideo di nia ankore (videz la preirinta defino) nek di plus (ulo adjuntata). Logikale ol esas plufortigo di plu : l’unu esas granda, l’altru plu granda e la triesma plu granda kam la duesma, do plu granda kam la plu granda ; to povas, semblas a me, expresesar logikale korekte par la paroli : plue plu granda[1].
Exemplo, qua atencigas la difero inter plue plu ed ankore plu : La chapelo di vua frato esas plu granda kam la vua, ta di vua amiko esas plue plu granda, sed la mea esas max granda. Omna ta chapeli adjustigesos por vu ; nune li esas ankore plu granda kam la vua, sed pose li divenos omni tam granda.
Fine me mencionas l’expreso D. : « noch immer » quan en F. on ofte tradukas per « toujours ». Ex. : D. Er ist noch immer hier. F. : Il est toujours ici. Ico signifikas evidente ankore, dicita kun emfazo, plufortigita. Semblas do admisebla, uzar hike la sufixo ‑eg, e dicar : Il esas ankorege hike.
En noti sub mea antea artikli me ja rimarkigis la formi nune e nure. Li ne povas esar interdiktata, nam on certe povas konsiderar li quale reguloza derivuri de l’adjektivi nuna e nura. E se ni konsideras ke nia gramatiko admisas l’eliziono di l’adjektivala finalo ‑a, ni devos mem agnoskar, ke nune e nure esas la sola justa adverbala formi, nam nun e nur segun ica regulo signifikas nun’ e nur’, altravorte nuna e nura. La justega principo di Couturat pri renversebleso di nemediata derivo postulas ke omnafoye, ube adverbo admisas adjektivo derivita de ol, ica adverbo ipsa finez per ‑e, nam per retroiro de l’adjektivo a l’adverbo on povas advenar a la finalo ‑e. Konseque, de la momento ke ni admisas l’adjektivi nuna, nura, quika, jusa, e c. (e ton, me konjektas, nulu repulsas), ni esas forcata anke admisar nune, nure, quike, e c., e mem konsiderar ica formi quale la sola justai. Pri forsan me referas a la propozo aprobinda da Jespersen (Progreso III, 24), vicigar ol per forse. Per to ca vorto anke obtenos la reguloza formaco ed admisas nemediata derivo di l’adjektivo forsa, se on bezonas ol.
Me emfazas[2], ke me tote ne generale postulas, ke omna adverbi
