radharc d’fhághail ar an gcathaoir shúgáin úd, agus ar an mealbhóig, agus ar na h‑ubhlaibh.”
“Gan rath ortha mar chathaoir agus mar mhealbhóig agus mar chrann ubhall! Is breagh na trí neithe do loiteadh indiú orm d’á mbárr,” arsa Séadna.
“Ní h‑é sin an ceann is measa de’n sgeul,” arsa ’n Fear Dubh. “Ach má thagan aon chómharsa isteach agus go suidhfidh sé sa chathaoir, ní foláir duit aontigheas do thabhairt saor ó chíos dó, mar ní bhéidh ar do chumas é chur amach agus é ceangailte sa chathaoir agat.”
“A dhróluinn na bhfeart! Cad a dhéanfad má tá triúr ceangailte rómham sa bhaile anois?” arsa Séadna. “B’fhéidir, a dhuin’ uasail, go bhféadfá-sa iad do sgaoileadh. Téanam ort. Tá míle fáilte rómhat.”
“Foidhne, foidhne! a Shéadna,” arsa ’n Fear Dubh. “Ní’l aoinne ceangailte fós. Bhí doicheal ort ó chianaibh, anois tá míle fáilte rómham. Á! a Shéadna, siní an fháilte mar mhaithe leat féin.”
“’Sdó! Is amhlaidh mar atá sé, a dhuine uasail——,” arsa Séadna, agus d’fheuch sé suas ar na h‑adharcaibh agus síos ar an gcrúib.
“Ó tuigim,” arsa ’n Fear Dubh. “Ní thaithnean déanamh na bróige seo leat, ná an saghas órnáide atá ar mo cheann. Ná bac san. Nuair a bhéidh taithíghe agat ortha ní bhfaighir locht ar bith ortha.”
“’Sdó, go deimhin féin anois, a dhuin’ uasail,” arsa Séadna, “agus creid mé leis, ní chúca-san a bhíos. Ach dá bhfeicidís na cómharsain tú do sgannróchaidís, agus bhéadh díobháil déanta, b’fhéidir.”
“Thar a bhfeacaís riamh! Ná fuilim tar éis a rádh leat nach baoghal go bhfeicfidh aoinne mé ach tú féin?” arsa ’n Fear Dubh.
