“Go dtugaidh an Slánuightheóir a luach dhuit!” ar sise.
Bhí sé imthighthe sul a raibh uain aici ar a thuille a rádh.
Tháinig an báille isteach. Hata bán air. Pluic air. Pus mór-chúiseach air. Caincín ramhar air. Muineál beathuighthe air. Casóg bhréide ghlas-chaorach air. Bolg mór air. Tárr leathan air. Colpaí air. Bata trom draighin duibh ’na láimh. É ag cneadaigh agus ag séideadh.
“Cíos nó seilbh, a bhean an tíghe,” ar seisean.
Gobnait.—Ó, am briathar ’s ambasa, a Pheig, nach bhfeaca eighre riamh ar Sheághan an Aonaigh ach é!
Peig.—Agus nach báille Seághan an Aonaigh, a Ghobnait?
Gobnait.—Ambasa iseadh, dar ndóigh.
Peig.—Cad eile mar sin?
“Cíos nó seilbh, a bhean an tíghe,” ar seisean, díreach mar a deurfadh Seághan an Aonaigh é.
Do ghlaoidh sí ar a mac.
“Seo, a Mhicil,” ar sise, “cómhairimh é sin agus tabhair do’n duine mhacánta so é.”
Do leath a shúile ar Mhicil, mar ní fheacaidh sé Séadna ag tabhairt an airgid d’á mháthair, agus do leath a shúile ar an mbáille, mar ní raibh aon choinne aige go raibh aon leath-phinge airgid sa tigh. Ghlac sé an cíos agus thug sé a bhóthar air, agus isé a bhí go cráidhte cancarach, mar bhí an áit geallta aige an mhaidion chéadna do dhuine eile ar bhreib mhaith.
“Seadh!” arsa Séadna, ag teacht abhaile dhó. “Má bhí gnó idir lámhaibh aige ag lot maitheasa mo sgillinge, bíodh gnó is mó ’ná é anois aige ag lot tairbhe an fhichid púnt. Is dóigh liom nach misde dhom an gnó san d’fhágáil idir é féin agus an bhaintreach.”
Tháinig sé abhaile agus chrom sé ar an obair. Ba ghearr go raibh Micil isteach ’na dhiaigh, agus do chrom
