Jam niegdyś w gwiazdy nie wierzył na niebie,
Bo przewyższały mą siłę zbyt nizką...
Lecz gdy marzeniem wybiegłem nad siebie
I gwiazdy, odtąd już wierzę we wszystko!
Wie podejrzliwa wiecznie ma nadzieja,
Że życie chwyta sny, jak sidło ptaki...
O, niech mnie wieczna złuda wykoleja
Z torów stałości w niepewności szlaki!
Posód rozbujań oceanów grzmiących
Jedną modlitwą witam każdy ranek:
Proszę o szczęście nieprzewidujących!
Tych czeka wiecznie tysiąc niespodzianek!
A rzeczywistość moje sny zdobywa!
Ja jej zuchwałą wciąż wydaję bitwę
A potem pierzcham i oddal mnie skrywa,
Bo kocham ciągłą pogoń i gonitwę!
Zwodniczość zmienna, niewierna, niestała,
Co nowych przygód wciąż grozi rozruchem,
Jest najwierniejszym, (bowiem nie jest z ciała)
Niezmiennym moim, niezawodnym druhem.
Uchodź, śnie, z życia pijanego nudą,
Uciekaj w dale bez kresu i końca!
Zamieniać siebie wiecznie z każdą złudą
To żyć dzień każdy w skrach nowego słońca!
Mknę w szczęście zgiełku sprzeczne w sobie swarnie,
Niepokojone wciąż zmian kołowrotem
A kiedy widzę już port i latarnię,
Znów łódź odwracam na głębie z powrotem!
