باب سٽون
مبارڪ شادي
انهي؛ ڏينهن کان وئي ٻيئي طرف تياري ڪرڻ لڳا ۾ ڪپڙو گندي ڳگه ڳتو جوڙاٿڂ لڳ ٻنهي گهرن ۾ اها پهرين شادي هئي ۾ ٻيئي سکر ماڻهو هئا, نهن ڪري ٻنهي جي خواهش هكي ت آًبروءَ جهڙو بندوبست ٿي هن کان پوءِ جڏهن ڪڏهن علي رضا ۽ حامد علي پاڻ ۾ گڏبا هئا ت اڳي کاڻ ايڪ پاڻ ۾ گستاخ رهندا ها , جو پڪ هين تہ سگهوتي مائٽ ٿينداسين ۾ ڪڏهن ڪڏهن ت ايندڙ شاديءَ جي ثسبت ۾ گفنتگو ڪندا هڪا ۾ ان جي تياريءَ بابت پاڻ پر صلاح ڪندا هتا
هو ٻيئي نئين زماني جا ماڻهو هڪا, تكون ڇلتو ڏو هکاڻون ان بابت ڪتابن ۾ پڙهيو هئائون ۾ چڱن چڱن ماڻهن کان ٻڌو هڪائون تنهن مڪري اهڙين ڳالهين بابٿ هن ٻنهي جي هڪڙي راءِ هئي. ان موجب پاڻ پر پڪو ٺهراءُ ڪياتون ت اها شادي جا ٿيندي سا هو نئينءَ ۾ سڌريل رٿ پٺيان ڪن ۾ اڳوڻا رستا ڇڏي ڏين. هنن کي سجهيو ٿي ت اهڙن ڪمن ۾ زالن جي ٻيگهي مچندي آهي ۾ مڙسن جي ڪاٻب ڳالھ ڪان هلدي آهي. پر ٻنهي سان سندن ماٿرن جي محبت گهڻي هئي ۽ جهڙي هي هن جي مرضي رکندا هڪا, تهڙي هو هئن جي مرضي رکنديون هبيون“ تنهنڪري هشن ڄاتو ته اسين ڪي لٺ سان ڪي چٺ سان سڀتي کي آڻي پنهجي رستي تي بيهنداريئداسين. پوءِ ت ٻنهي گڏجي ڪي مكي۔ ڳالهيون مخنتصر طرح کڻي ڪاغذ تي اٽڪايون جن بابت شاديءَ جي ڪمر پرهنن کي هت ڪرڻي هئي؛
1_ پهرين ڳالھ اها رٿيائون تہ مڱڻي کان شادي گهڻا ڏينهن پوءِ ن ٿئي سي اٻڪ هس -- ڏيتي ليٽي جو خرچ بپ ٿئي ٿو ۽ ٻيو ت هڪٻكي جي سنڀال رکڻ ب ڏکي ٿي ٿئي
