Pitla Storia bibia/N17

Gejù nsënia si sculeies a fé urazion

N di, canche Gejù à abù finà de fé urazion, ie un de si sculeies unit daujin da d'ël y à dit: "Seniëur, nsënienes a fé urazion!"

Gejù à po' dit ad ël: "Canche fajëis urazion, dijëde: Nosc pere, che t'ies n ciel, santificà sibe ti inuem; da nëus vënie ti rëni; sibe fata ti ulentà sche n ciel nsci ënghe n tiera. – Nosc pan da uni di danes ncuei; y perdonenes nosc debic, nsci sche nëus i perdunon a nosc debitëures; y no nes mené tla tentazion, ma delibrenes dal mel."

Po' à dit Gejù a si sculeies: "Priëde y l ve unirà dat! Cride y vo giaperëis! Batëde te porta y l ve unirà giaurì! Pervia che a uni un, che prëia, vëniel dat; uni un, che chier, giapa uni un, che bat te porta, vëniel giaurì!"

Danter la jënt, che jiva do a Gejù fovel nce de drë avarons.

A chisc à dit Gejù:

L fova n iede n uem ric. Chësc jiva furnì de scarlat y de lin l plu fin; uni di tenivel marëndes y cëines grandiëuses. – Ma l fova nce n puere; chësc ova inuem Lazaro. L stajova sentà dan porta dl rich y fova dut plën de pleies y de mercia. Gën ëssa l puere chietà si fam cula fruzies, che tumova ju de mëisa dl rich, ma deguni ne ti les dajova. Finamei i cians univa a i leché ju si pleies y madurënzes. La ie po' suzeduda, che chësc puere ie mort; y l ie stat purtà dai angiuli tl grëm d'Abram. Ma l rich ie ënghe mort y ie unit suplì tl infiern. Tla pëines dl infiern auzova l rich si uedli y udova da dalonc Abram y te si grëm l puere Lazaro.

Śën cherdova l rich: Mi pere Abram, ebes pietà de mé! Manda ju Lazaro, acioche l donche ite medrë la piza dl dëit tl'ega y me sfrëide n pue la lënga, pervia che ie é da sté ora de gran pëines te chësta flames.

Abram i à respundù: Pënsa, mi fi, che tu es bele abù l bon ntan ti vita, Lazaro erun l mel. Śën vën cunselà chësc, tu alincontra vënies turmentà. Y mo sëura pro iel danter nëus y vo na gran sfënta y degun ne po' unì da tlo demez via da vo.

Gejù conta la parabula dl uem rich y dl puere Lazaro

Danter la jënt, che jiva do a Gejù fovel nce de drë avarons. A chisc à dit Gejù: L fova n iede n uem ric. Chësc jiva furnì de scarlat y de lin l plu fin; uni di tenivel marëndes y cëines grandiëuses. – Ma l fova nce n puere; chësc ova inuem Lazaro. L stajova sentà dan porta dl rich y fova dut plën de pleies y de mercia. Gën ëssa l puere chietà si fam cula fruzies, che tumova ju de mëisa dl rich, ma deguni ne ti les dajova. Finamei i cians univa a i leché ju si pleies y madurënzes. La ie po' suzeduda, che chësc puere ie mort; y l ie stat purtà dai angiuli tl grëm d'Abram. Ma l rich ie ënghe mort y ie unit suplì tl infiern. Tla pëines dl infiern auzova l rich si uedli y udova da dalonc Abram y te si grëm l puere Lazaro. Śën cherdova l rich: Mi pere Abram, ebes pietà de mé! Manda ju Lazaro, acioche l donche ite medrë la piza dl dëit tl'ega y me sfrëide n pue la lënga, pervia che ie é da sté ora de gran pëines te chësta flames. Abram i à respundù: Pënsa, mi fi, che tu es bele abù l bon ntan ti vita, Lazaro erun l mel. Śën vën cunselà chësc, tu alincontra vënies turmentà. Y mo sëura pro iel danter nëus y vo na gran sfënta y degun ne po' unì da tlo demez via da vo.