Plattdeutsche Gedichte/Min Kule

Lütt Kule, min Teckl is wat scheefbeent un dünn,
Is allerwęgn tohus un hett allerwęgn Frünn.
Des Vœrmdags, wenn'k utgah, besöcht he Bonkör,
Doch Middags, wenn'k in kam, huckt he al vœr de Dœr.

Denn dreiht he so fründli dat Achterdeel scheef
Vun een Sit to anner, un allens ut Lev,
Un leggt sik opp'n Rügg dal, rein platt an de Eer,
Mit'n Steert as en Uhrwark jümmer hin un iümmer hęr.

Un kloppt op den Fotborrn un fteit sik asn Minsch.
Doch hört he op de Dęl węn, denn ward he mal fühnsch,
Denn knurrt he un blafft un spęlt Herr in de Kath;
Min Fru de ward falsch un kriggt den Bessen tofat,

Un schellt „wille mal rut“, und lütt Kule ward kleen,
He krüppt blang' ęr lank, sin lütt Swans mank de Been.
Dock buten bemött em Hans Jochen in Wix,
Un wuppdi! hett Kule Hans Jochen bi de Büx.

Giff't Middag, lurt Kule achtern Aben vun Feern,
Un hört he de Messen un Gaweln sik röhrn,
Denn swänßelt he rut un hoppt gau an min Kneen,
Un kann mi so plitsch und so fründli ansehn.

He krault mit de Vœrbeen, wuppt achter tohöch,
Lickt ut un passeert lingerlank unse Reeg;
Denn kriggt he'n lütt Knak, en bęt Fleesch is dabi,
Dat smeckt den lütten Kule, denn stręvt he, un wie!

Un schint in de Döns man de Sünn lank de Eer,
Glicks puddelt lütt Kule ganz sachten dahęr,
Un reckt sik und streckt sik un hojahnt vœr Pin,
Un lett sik de Sünn na sin Hals herin schin'.

He lęvt so gemüthli un spęlt mit de Gœrn,
Hett weni Apell un Respeckt vœr sin Herrn;
Wat is doch min Kule vœrn glückli lütt Veh,
Em deit nich de Kopp un dat Hart ok ni weh.