Riemels un Döntjes/Mi freu't et, dat he'r wedder is!
(To Graf Bismarcks Torüggkunft in Berlin van Varzin, am 27. November 1869).
Mi freut et, dat he'r wedder is!
Nu schallt woll wedder gahn!
Un uhse Staatsschipp ganz gewiß
Bliwt nu in'n Sand nich stahn.
Herrje! wat weer dat för 'n Schreck,
Den us de Nahricht gav:
Dat bi'n Spazeerridd em sien Scheck
Koppheister smäten af!
Mänk eenge meenden, dat woll gar
De Saak noch slimmer weer,
Un dat den Hals he braken harr
Bi'n Stort van sienen Pähr' —
Ick awer tröst'd mien Nabers bald:
„Snackt nich as en ohld Wief!
Wenn de ook mal herünnerfallt,
De hult den Nacken stief!“
Un richtig: Hurrah, noch lewt he!“
Geew bald de Zeitung kund —
„De Knaken doht em 'n betjen weh,
Doch bleew sien Hart gesund.“
[093]„Na“ — sä ick — „wenn up sienen Nack
De Kopp man fast noch steiht,
Dann weet ick, dat de dütsche Saak
Ook fürder förwarts geiht!
Drüm, Fründe all, am hüt'gen Dag,
Wo he torüggkummt hier,
Laat't weih'n van juem Huus de Flagg,
Stäkt an dat Freudenfüer!
Van Pommern bit Westphalenland
Van'n Rhien bit in de Mark —
Willkamen! roopt mit Mund un Hand,
Vivat uhs' Graf Bismarck!