Wjelk a jagnje
| nadpis | Wjelk a jagnje |
|---|---|
| awtor | Kito Fryco Stempel |
| lěto | 1880 |
| žrědło | Willibald von Schulenburg, Wendische Volkssagen und Gebräuche as dem Spreewald, Lipsk 1880 |
| licenca | public domain |
| nota | stary pšawopis |
Raz k rěce wjelgi łacnej z razom přiźoštej
Wjelk zastanecy hušej pód wodu, a kusk
Wót njogo nižej z wódy jadno jagnjetko.
Wned z křawnej požednosću pyta zwadu wjelk.
„Pře-c”, źěrjo se na njo, „sy wodu zmuśiło,
Gaž kśěch ja piś?” – To jagnje rjaknjo třašywje:
„Kak móžach, přosym śi, což winu dawaš mě?”
„Wót tebje dga ta wóda běžy ku mnjo how!”
Gaž přeśiwo wěrnosći njepřemožo nic:
„Njehobgroni ty mje”, chopjo, „před pół lětom?”
„Tegd’ roźono raz njeběch”, źějo jagnjetko. –
„Dga jo sćołkał na mnjo twój nan,” se zěro wón,
A wned jo popadnjo a groznje roztergnjo.
Chcoli se śi, ga hukni z togo tak wjele:
Až předce prawo ma, chtož drugog’ pótłocy.