Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza/Tom IV/XXIX

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Xavier de Montépin
Tytuł	Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza
Wydawca	Władysław Izdebski
Data wydania	1898
Druk	Tow. Komand. St. J. Zaleski & Co.
Miejsce wyd.	Warszawa
Tłumacz	Władysław Izdebski
Tytuł oryginalny	La mendiante de Saint-Sulpice
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cała powieść Download as:
Indeks stron

[ 128 ]

XXIX.

 Grancey i Duplat po wrzuceniu ciała Joanny Rivat w Sekwannę nachylili się nad rzeka, aby przekonać się, czy padło w wir wodny, zauważony przez nich dnia poprzedniego.
 Wtedy Duplat, jeżeli przypominają sobie czytelnicy, nagle drgnął usłyszawszy w ciszy nocnej jakiś szelest dochodzący z brzegu przeciwległego.
 — Ktoś wiosłuje — szepnął do Granceya.
 — Pewnie jakiś rybak zapóźniony — odrzekł wicehrabia.
 I ścieżynką holowniczą udali się do Melun.
 Nie mylili się obaj, gdyż rzeczywiście byli to rybacy z drugiego brzegu zajęci połowem ryb.
 Krzyk Joanny, wydany na widok zbliżającego się Duplat’a zwrócił ich uwagę.
 Krzyk powtórzony, wywołany uderzeniem pałki przejął rybaków przestrachem.
 Przysłuchując się z powstrzymanym oddechem, usłyszeli następnie upadek jakiogoś ciała w wodę.
 — Tam mordują kogoś — szepnął jeden z rybaków. — Płyńmy tam.
 Zaledwie zaczęli robić wosłami, usłyszeli echo oddalających się kroków.
 — Kieruj na prawo — wołał jeden z rybaków. — Widzę jakąś czarną plamę!
 Wkrótce dopłynęli do brzegu.
 — Stój! — zawoła! stojący na przedzie lodzi z wyciągniętemi przed siebie rękami i nachylił się nad wodą.
[ 129 ] — Cóż? — zapytał wioślarz.
 — To jakaś kobieta — odrzekł stojący. — Całe ciało w wodzie, głowa tylko na powierzchni. Spódnica zaczepiła się o gałęzie i jedynie dzięki temu nie pochwycił jej wir. Przywiąż prędko łódź do słupa i zapal latarkę.
 Wciągnięto ofiarę na łódź i ułożono na pokładzie.
 Twarz jej była blada i zbroczona krwią.
 — Widzisz — odezwał się jeden z rybaków — mówiłem, że to zabójstwo. Nie traćmy czasu i płyńmy do la Cave.
 Odczepili łańcuch, siedli na ławkach i popłynęli z biegiem Sekwany.
 La Cave jest małą wioską, złożoną zaledwie z dziesięciu domów i należącą do gminy Bois de Roi.
 Rybacy, którzy wyciągnęli z wody ciało Joanny byli braćmi i nazywali się August i Wiktor Lerot.
 Starszy August pełnił obowiązki stróża nocnego, młodszy zaś Wiktor był dzierżawcą rybołóstwa i miał restauracyę wielce nawiedzaną latem, lecz podczas zimy znów zupełnie pustą.
 Po przybyciu do przystani, bracia wzięli Joannę na ręce i zanieśli do restauracyi.
 Żona i córka Wiktora, piętnastoletnia dziewczyna spały już oddawna.
 — Ona nie żyje już! — zawołał August.
 — Zdaje mi się, że tylko zemdlona, serce bije. Biegnij czemprędzej do Bois la Roi po lekarza, a ja tymczasem obudzę żonę i córkę.
 W parę minut Joanna przebrana przez kobiety, leżała już w ciepłem łóżku, a po upływie kwadransa August w towarzystwie lekarza i żandarma wszedł do restauracyi.
 — Rana sprawiona uderzeniem — zaopinjował lekarz po zbadaniu głowy Joanny wywołała wielki upływ krwi nosem i ustami.
 — Czy żyje? zapytał żandarm.
 — Żyje, ale niewiem czy będzie co z niej, jeżeli ma cza[ 130 ]szkę strzaskaną. Jutro przy świetle dziennem będę mógł lepiej zbadać ranę, tymczasem obmyje ją i przewiąże.
 Po dokonanem opatruuku, Joanna zaczęła oddychać swobodniej, lecz oczy miała zamknięte.
 — Jeżeli odzyska przytomność, czy będę ją mógł wy badać? — zapytał żandarm.
 — Nie należałoby, ale nie zdaje mi się, aby do rana mogła cokolwiek odpowiedzieć. Sporządź więc pan tylko protokuł.
 — Zaraz zajmę się tem, lecz chciałbym przedtem wiedzieć, czy nie zna jej kto z rodziny Lerat?
 Rybak, jego żona i córka oświadczyli, że rannej nie widzieli nigdy.
 — Może w kieszeni — odezwał się lekarz — znajdzie się jaki papier objaśniający o jej osobistości.
 Przepatrzono kieszenie, lecz nic nie znaleziono. Duplat był bardzo ostrożnym.
 Lekarz odszedł, przyrzekając powrócić następnego dnia rano, żandarm zaś w towarzystwie rybaka udał się na miejsce spełnionej zbrodni, lecz i tam nie znalazł żadnego śladu zabójców.
 Gdy nazajutrz żandarmi wraz z merem przybyli do oberży zastali już lekarza siedzącego przy łóżku rannej, która miała już oczy otwarte, lecz była nieprzytomną.
 Doktor wlał jej w usta dozę przyniesionego z sobą lekarstwa, poczem zdjął nałożony w nocy bandaż i po przyjrzeniu się ranie rzekł:
 — Kobiecie tej robiono niedawno operacye. Wspomnę o tem w protokule. Czaszka jest całą może się jednak wy wiązać zapalenie mózgu.
 — Więc ta kobieta jest chorą niebezpiecznie? — zapytał mer.
 — Bardzo niebezpiecznie i jeżeli odzyska zdrowie to będzie dowodem, że ma dusze, rogatą.
 — Cóż my z nią zrobimy?
 — Teraz nie, dopóki prokurator nie zarządzi śledztwa. Musimy pozostawić ją tutaj.
 Zawiadomiony telegramem prokurator przybył w pare godzin, lecz naturalnie nie mógł rozwiązać zagadki.
[ 131 ] Wysłano do kilku dzienników wiadomość o dokonanej zbrodni według opowiadania braci Lerot i rysopis ofiary.
 Chorą pozostawiono w oberży pod dozorem lekarza.

∗             ∗
∗

 Kościół św. Sulpicyusza oprócz drzwi frontowych posiada nadto trzy inne szerokie wejścia otwierane zwykle podczas większych uroczystości lub znaczniejszego napływu wiernych.
 Pierwsze z tych wejść, do których z zewnątrz wiodą wschody złożone z dziesięciu stopni wychodziło na ulicę Palatine, zaś dwa pozostałe, mieszczące się po obu stronach kaplicy Matki Boskiej służą dla pobożnych przybywających z ulicy Garanciere.
 Wszystkie te drzwi zamykają się automatycznie.
 Zakrystya położoną jest przy wejściu od ulicy Palatine w równej odległości od kaplicy i od drzwi wychodzących na ulicę Garanciere.
 Gdy ksiądz d’Areynes miewał kazania w kościele św. Sulpicyusza, co zdarzało się dość często, zwykle po zejściu z ambony zachodził do kaplicy Matki Boskiej, gdzie kląkłszy na stopniach ołtarza modlił się tak nieraz przez kilka minut, poczem gdy zakrystyan gasił już światła wychodził na ulicę Garanciere i dorożką odjeżdżał do swego mieszkania.
 Prawie zawsze wychodził ostatni.
 Grancey i Serwacy Duplat wiedzieli o tem, gdyż przez kilka dni zrzędu zachodząc do świątyni w przebraniu duchownem, zauważyli te szczegóły i wystudyowali jej rozkład wewnętrzny.

---