پھاڪن جي حڪمت/باب پهريون/ڀاڱو پهريون/فصل ٻيو
روشنائيءَ جي ٺلھ جي پاڙ ۾ اونداهي ٿي رهي.
جڏهن ڪُڪڙ ڪَر ڪندي ومي تڏهن گهر ويران ٿيندو آهي.
سونيون مهرون ٻليءَ کي اڇلائي ڏيڻ.
ڪڏهن ڪڏهن ڏند به زبان کي وڍي وجهندا آهن.
ڪوڙهين کي ڦٽن ۽ ڦڙڙين وارن تي ريس ٿي ٿئي.
ڪُڻجي چور کي.
هوا ۾ اُڏامندڙ پکي پاڻيءَ ۾ ولوڙو نٿو وجهي.
ڪريل گُل وري ٽاريءَ ڏي نٿو موٽي.
جا زبان فقط ڏھ گز ڊگهي آهي، ساٿي پنجن فوٽن واري بدن تي ڪاوڙجي.
آسماني ڄار مان ڇٽڻ مشڪل آهي.
چڱي دوا ڪڙي ٿيندي آهي.
دنيا ۾ جهڪڻ کان سواءِ بيهي نه سگهبو.
ميدان تي ترڻ سکڻ.
اڻ اُجاريل موتي چمڪندا ڪين آهن.
سِپ سان سمنڊ خالي ڪرڻ.
ننڍي دل وارو ماڻهو آهي آنچيءَ مان آسمان ڏي ٿو نهاري.
ويڙھ بس ٿيڻ کان پوءِ لٺ ڀڃي ڇڏڻ.
ست پيرا ڪِرُ ۽ اٺين ڀيري اُٿي بيھ.
شينهن کي کنڀَ ڏيڻ.
پڇ نه لڪائڻ پر مٿو لڪائڻ.
دل سٺ ورهن جي عمر ۾ به اهڙي آهي جهڙي ٽن ورهن جي عمر ۾.
پُٺ ۽ پيٽُ هڪٻئي جي جاءِ وٺي ڪين سهگندا.
بگهڙ کي درويش جو ويس ڍڪائڻ.
عشق ۽ مرض ۽ بيعقل جي لاءِ ڪو به علاج ڪونهي.
سڪل وڻ تي گل.
هزارن ميلن وارو رستو هڪڙي قدم سان شروع ٿو ٿئي.