274
—Daghan ang mga nanghilakip? — ningsunod sa pagpangutana nga nagatinguha sa pagtag-an sa tinan-awan sa uban: — ug kinsa man...?
—Mga estudyante, daghan kaayong estudyante!
Si Basilio nakahunahuna sa dili na pagpangutana kay nahadlok nga katahapan unya hinoon siya, ug pasangil nga moduaw siya sa iyang mga tinambalan, ning bulag sa pundok Usa ka magtutuon sa Clinica[1] ningsugat kaniya ug ningpikpik sa iyang abaga, ingon sa dunay dakung butang nga isulti — ang magtotoon iyang higala — nangutana sa paghinay:
—Didto ka ba sa panihapon kagabii?
Si Basilio, sa iyang kakulba, wala kaayo makadungog ug gipakaingon niya na ang gipangutana mao ang sa niadtong usa ka gabii, kay niadtong usa ka gabii mao may ilang panagkasulti ni Simoun. Buot untang mamalibad.
—Suginlan ko ikaw, — ningyagubyub — tungod kay si Kapitan Tiago malisod na man ug tungod kay nagtinguha man gayud ako sa pagtapus sa Mata...[2]
—Maayo ra nga wala ka mahiadto, — ning-ingon ang magtutuon; — apan ikaw apil nianang talaan sa mga estudyante?
—Mohatag ako sa akong amot...
—Kong mao kana, usa ka tambag: pauli karon dayon ug gisiang tanang mga papel nga naa kanimo, nga makadaut kanimo.
Si Basilio ningpalihok lamang sa iyang mga abaga kay wala man siyay mga papel, duna hinoon siyay mga sinulat sa liksiyon sa klinika, apan mao ra: wala nay lain.
—Ugaling ugod si ginoo Simoun...?
—Si Simoun walay labut nianang gikagubtan, salamat kang Bathala! — ningsulti pagdayon ang mananambal; — Si Simoun gisamaran sa usa ka tawo nga wala hiilhi ug karon nagahigda sa banig. Dili, dinhi adunay laing mga kamot, apan mga kamot nga makalilisang.
Si Basilio nakaginhawa. Si Simoun mao day bugtong nga makadaut kaniya. Apan nakahunahuna kang kabesang Tales.
