- 339
— Unsa may akong labot? — misulti sa iyang kaugalingon, — nga magabayad ang mga makasasala uban sa mga way sala!
Ug unya midugang pagsulti aron paglinaw sa iyang mga katahap:
— Ako dili tabian, ako dili angayng magpatuyang sa pagsalig nga gipiyal kanako. Ako nakautag kabubot-on kaniya labaw pa kay kanilang tanan; siya ang nagakalot sa lubnganan sa akong inahan; kana sila mao ang nagpatay! Unsay labot ko kanila? Gihimo ko ang tanang mahimo aron ako mamaayo, aron ako mahimong mapuslanon; akong gipaninguha ang pagkalimot ug ang pagpasaylo; giantos ko ang tanang panaogdaog ug mao day akong gipangayo nga dili na lang unta ako paghilabtan! Ako wala magsamok kang bisankinsa. Unsay ilang gihimo kanako? Nga manlupad ang ilang mga tul-an nga namagsak sa hangin! Hilabihan na kaayo ang atong mga pagantos!
Unya nakakita siya nga nanaog si Simoun sinapnay sa iyang mga bukton ang makalilisang lamparahan, nakita niya nga milabay sa silong hinay kaayo, dinuko ang ulo ingon sa dunay gihunahuna. Si Basilio mibati nga ang iyang kasingkasing nagaputok hinay uyamot, nga ang iyang mga tiil ug kamot nangamig ug nga ang maitom panagway sa maghihiyas nagpakitag pamayhon nga makapahadlok linibutan sa daghang mga kalayo. Didto nahunong si Simoun sa tugkaran sa hagdan ingon sa nagaduhaduha; si Basilio wala muginhawa. Ang pag-ukon-ukon wala molungtad ug dugay; mihangad ang ulo ni Simoun, misaka sa hagdan sa walay pupanapion ug dayon nawala.
Ug niadto gipakaingon sa tinun-an nga ang balay mobuto na sa dili madugay ug nga ang mga bungbong, mga lampara han, mga dinapit, ang atop, mga tambuanan, ang orkesta, nanglupad nga miaslay sa kahanginan ingon sa usa ka kumo nga mga baga sa kinataliwad-an sa usa ka buto. nga ispidnohanon; mitan-aw siya sa iyang luyo ug ingon siya sa nakakitag mga minatay inay sa mga makisusihon; sila iyang nakita nga nangadugmok, gipakaingon niya. nga ang hangin napuno sa mga kalayo, apan ang wala makibo niyang kaisipan midaog niad-
