मूळ थळ, तांचें वंशीक एकजीनसीपण आनी तांचें भारतांत येवप ह्या संबंदान विद्वानांनी वेगवेगळीं मतां मांडल्यांत. सद्याची भारताची लोकवस्ती पळेल्यार द्रवीड लोक दक्षिण भारतांत चड दिश्टी पडटात. पूम ते थंय कशे आनी खंयसावन आयले हाची स्पश्ट म्हायती मेळना.
कांय अभ्यासकांच्या मतान द्रवीड वंश हे भारतांतलो सगळ्यांत सुसंस्कृत आनी पुर्विल्लो मानव वंश. कांय भाशाशास्त्रज्ञांच्या मताप्रमाण द्रवीड हो एक भाशागट आनी ताचे तमीळ उलोवपी, मुंडारी सारकिल्यो भाशा उलोवपी कोलेरियन अशे दोन फांटे आसात. पूण आतां हें मत मान्य करिनात. कांय जाणांच्या मताप्रमाण ते मूळचे भारतीयूच आसूंक जाय. कांय अभ्यासक तांकां दक्षिण भारतांत जे नवाश्मयुगीन संस्कृतायेचे लोक आशिल्ले तिचे वंशावळीचे मानतात. ते भूमध्य दर्याचे उदेंतेकडसून वा अस्तंत आशियांतल्यान येवन दक्षिण भारतांत वसले.
महाश्मयुगीन संस्कृतायेकडेन तांचो संबंद आशिल्लो अशेंय मत मांडटात. कॉल्डवेलाच्या मतान द्रवीड हे तुरानियन वंशावळीचे आसून ते दुसरेकडसून भारतांत आयले. जाल्यार कांय विद्वानांच्या मतान ते भारतांतले आर्य पूर्व रावपी. वेदीक संस्कृतायेवयलो द्रवीड भाशांचो प्रभाव पळयल्यार हाचें प्रमाण मेळटा. पूण ह्या सगळ्या मतांतल्यान एक थरावीक मत वेगळावप कठीण जाता.
भारतांतल्यान चार मुखेल भाशावंशांत द्रवीड भाशा वंश म्हत्वाचो. भाशा वंशावळीचे लोक चड करून दक्षिण भारतांत दिसतात. द्रवीड संस्कृतोयेतली तमीळ ही सगळ्यांत पुर्विल्ली भास मानल्या. भाशाशास्त्रज्ञांच्या मतान तमीळ वा द्रवीड ही पुर्विल्ल्या द्रमील वा द्रमीळ हया मूळ उतरांच्या उपरांतच्या काळांतलीं रुपां.आर्यपूर्व लिसीयन लोक मॅडिटेर्रेनियन वाठारांत रावताले. ते स्वताक 'त्रिमिली' अशें म्हण्टाले. ह्या उतराचेंच द्रमीळ-तमीळ हें एक रूप. हाचेंच इसवी सनाच्या पयल्या सहस्त्रकाच्या मदल्या काळार तमीळ अशें चालंत रूप जालां जावंक जाय, अशें तज्ञांचें मत आसा. पूण द्रवीडांची पुर्विल्ली भास जरी तमीळ आसली, तरी कन्नड, मल्याळम, तेलुगू तशेंच कुईगोंडी, कुई आनी ओराडम ह्योय भासो द्रवीड भाशेचेच अविश्कार मानतात. मध्य उत्तर आनी अस्तंत भारतांत द्रवीड भास आनी संस्कृतायेचे ल्हान ल्हान गट दिश्टी पडटात. बलुचिस्तांनातलो ब्राहुई भाशा गट द्रवीड भाशेचोच एक फांटो मानला. हाचेवयल्यान द्रवीड भास आनी संस्कृताय पुर्विल्ल्या काळार सावन भारतांत बऱ्याच व्हड आंगान पातळिल्ली दिसता. तेभायर उत्तर भारतांतल्या बऱ्याच थळनांवांतल्यान जावपी द्रवीड सज्ञांची भास, वैदिक साहित्यांत उल्लेख केल्ल्यो जायत्यो अनार्य जमाती खासा वैदिक संस्कृतायेंत मेळपी द्रवीड भाशीक धागे, तशेंच हिंदू घर्मांचें कर्मकांड, आचार-विचार आनी दैवतशास्त्र हाचेर दिसपी द्रवीड संस्कृतायेची छाप हाचेवयल्यान ही संस्कृताय आर्यांआदल्या काळासावन भारतांत थीर, प्रभावी आनी विस्तारान पातळिल्ली दिसता.
जर सिंधू संस्कृतायेंत कांय अंशान द्रवीड संस्कृतायेचें पडबींब दिसता. जाल्यार इसवीसना आदीं तिसऱ्या शतमानांत द्रवीड संस्कृताय पुरायेन नागरी स्वरूपाची आशिल्ली अशें म्हणूक आदार मेळटा. हाचेर अजून एकमत जाल्लें ना. पूण सिंधू संस्कृतायेच्या मुद्रांवयले लिपीचो अर्थ लायलो जाल्यार हें कुवाडें सुट्टलें. फादर हेरास हाच्या मता प्रमाण सिंधू संस्कृतायेच्या मुद्रावयली लिपी हें तमीळ भाशेचेंच पुर्विल्लें रूप. पूण ह्या मताक अजून फाव तसो आदार मेळिल्लो ना. कांय अभ्यासक हे लिपयेपसून ब्राम्हीचो जल्म जालो अशें मत उक्तायतात. पूण द्रवीड संस्कृतायेचे जर सिंधू संस्कृताय हें पूर्विल्ले रूप अशें मानल्यार पुरंदर इंद्राच्या शेकाखाल भारतांत आयिल्ल्या आर्यांनी तें रूप बदललें अशेंय कांय जाणांचें मत आसा.
सादारणपणान द्रवीड वंशाचे लोक उणे लांबायेचे, काळ्या रंगाचे, काळ्या दोळ्यांचे, लांबशे तकलेचे, रूंद नाकाचे, दाट ओठांचे, मुदयाळ्या केसांचे आसतात अशें मानतात. पूण काळाप्रमाण जाल्ले वंश बदलाचे प्रक्रियेंत द्रवीड वा आर्य हांचो आंगलोट, वंशीक वा संस्कृतीच खाशेलपण हातूंत बदल जायत गेला.
एक खरें, भारतांत येवपी आर्यांक ताचे आदीं भारतांत राबितो करून आशिल्ल्या दास, दस्यू आनी निषाद हाचें अस्तित्व मानून घेवचें पडलां. हे दास्य, दस्यू आनी निषाद फकत भारतांतच आशिल्ले अशें न्हय जाल्यार ते उदेंत, इराण, अफगाणिस्तान, वायव्य आनी अस्तंत भारत तशेंच गंगा न्हयेचें देगण ह्या प्रदेशांनी शिपडिल्ले आसूंक जाय. हे आर्य आदलें द्रवीड आसूं वा नासूं, तांची संस्कृताय खाशेली आशिल्ली आनी तिचो जल्म भारता भायल्या भूमध्य दर्याचे उदेंते कडल्या वाठारांत जालो अशें विद्वानांचें मत आसा. सिंधू संस्कृतायेंतल्आ मनशाच्या सांगाड्याचेर केल्ल्या अभ्यासांत मॅडिटेर्रेनियन वंशाचे लोक थंय चड दिसल्यात. ह्या सुसंस्कृत लोकांचे जिवीत पध्दतीचो प्रभाव हेडपी आर्यांचेर जावंक जाय. हाचे वयल्यान अशें म्हणू येता, तांचें मूळ ठाणें खंयूय आसलें तरी भारतांत हे लोक आर्यां आदल्या काळार सावन आशिल्ले. हे आर्यांआदले लोक खुबूच फुडारिल्ले आशिल्ले. ताचें संस्कृतायेचो आर्य धर्म आनी आर्य संस्कृतायेकडेन आगळोच मेळ जाल्लो आसा. शैव पंथ आनी योग मार्ग हीं सिंधू संस्कृतायेचीं म्हणजेच पर्यायान द्रवीड संस्कृतायेचीं खाशेलपणां जावन रावल्यांत. सिंधू संस्कृतायेंत मेळिल्ल्या मातृ देवतांच्या मुर्तींवयल्यान अशें अनुमान काडप जाता की हे पुर्विल्ले संस्कृतायेचे लोक मातृदेवता आनी पितृदेवता हांच्या रुपान जिवोत्पत्ती आनी विश्वाचे कल्पनेची मांडणी करी सारके प्रगत आशिल्ले.
द्रवीड संस्कृतायेचो आर्यांचेर पडिल्लो छाप आर्विल्ल्या भारतीयांचेर आनी खासा हिंदू धर्मियांचेर दिसता. आर्यांचें मूळ अन्न मास आनी सोरो. सद्याक तांदूळ, गंव, कडधान्यां आनी तेल हें अन्न खातात. आर्य ल्हवेंचे कपडे वापरताले. जाल्यार सद्या भारतीय कापसाचे कपडे घालतात. आर्विल्ल्या भारतीय भासांची चड लागशिल्ली आसा. तशेंच लग्नाकार्यांत वा हेर मंगल प्रसंगार नाल्ल, खावचीं पानां, बेडो हांचो उपेग हिंदू धर्मांत आर्येतरांकडल्यान म्हणजेच द्रवीडां कडल्यान आयला अशें मानतात.
भारतीय भेस, भास, भाशेंचें व्याकरण, देव-देवता, पुजा आनीक समाजीक चाली-रिती हांचेर द्रवीड संस्कृतायेचो छाप पडला. पूण हो छाप नदरेंत भर सारको स्पश्ट कसो दिसता हें सांगप कठीण. तशेंच आर्य धर्माचेर इतलो प्रभाव घालपी आनी भारताच्या वेगवेगळ्या वाठारांत रावपी द्रवीड दक्षिण भारतांत कशे पावले हाची स्पश्ट म्हायती मेळना. पूण सद्या दक्षिण भारतांत दिसता ते द्रवीड संस्कृतायेचो बरोच प्रभाव पडिल्लो दिसता. हे संस्कृतीक मेळाक लागून पुर्विल्ली द्रवीड संस्कृताय कशी आशिल्ली हें पुर्विल्ल्या इतिहास काळांतल्या तमीळ वाङमयावरवीं सादारणपणान कळटा. हें पुर्विल्लें वाङमय आनी तमीळ भाशेंतले शिलालेख हांचेवयल्यान द्रवीड
