Masadya man kaangay mo; apang tungod sa imo Wala ako’y kalipay!
TITO.
Ano’ng siling mo, tatay?
Sa akon lang nasabat ko na ang aton dakhari,
Kon indi sa imo luyag, apang nga may
pagtahod.
EUSTAQUIO.
lindi’ng kalingawan ko, nga sa akon
nagalipay
Ang sabat mong’ binata. Isang’
panghunahona
Nga matayog ang yara sa painuino ko,
Tito...
TITO.
Dios ko, sa imo nagpaakig mga nahadlukan
ko!
O! hatagi sing silot, siluti ang sala ko,
Kay ang luyag ko lamang, maglipay sa imo,
tatay.
EUSTAQUIO.
Pagpamati ka, Tito: kalimti’ng mga ngalan
Sang mga kaaway, padya, sang mga
taliaway,
Mga Adriano kag Roma! Tawga si Jesucristo
Kag malulo tumanon ang iya pagsulondan.
Tug-an nga imo tumanon ang halangdon
nga Adriano;
Sa imo Diwa dapat sadto mo ina ginhimo;
Kon ikaw may kalag nga gakaanyo sa
ngalan
Sa isang’ kristuhanon. Sa iyang’ dakharian
Makapilang’ gintaya ko’ng akon nga kabuhi
Sa nagligad nga inaway batok sa mabangis
Mga kaaway sang Roma; kag katulad man,
Tito,
Sa iban nga tinion dapat mo ina buhaton.
Nian, gatawag ang Diwa sa akon sa inaway
Sa dungog sang ngalan ’ya! Ako dili takos
Makahimo sing halad sa di-tunay nga Jove...
Ni Kristo ina nadid-an; kag kon ako
mamatok
Kay ako kristuhanon, nga ang pagpakadiutay
