—Upat pa lamang ka adlaw —mitubag ang batan-on nga
daw naglagot.
—¿Kawani ba ikaw?
—Dili. Mianhi ako sa akong kaugalingong kabubut-on aron pagtan-aw ug pag-ila sa Pilipinas.
—¡Kahibulongan nga dakfl! —matud ni pari Damaso nga mitutok pagtan-aw sa batan-on. — ¡jMianhi sa iyang kaugalingong kabubut-on aron pag-ila sa Pilipinas! jKa dakung binuang! Si labon anaa man untay daghang mga basahon . . . Kon aduna lamang kitay diyutayng utok . . . Daghan man bitaw ang nanagsulat dagkung mga basahon nga namasa lamang usab . . . Basta aduna lamang ing diyutay nga salabutan, igo na kaayo . . .
—Miingon ikaw ganina, pari Damaso,— mikalit pagsagbat ang dominico — nga nakapuyo ka ug kaluhaan ka tuig sa lungsod sa San Diego ug unya mipahawa . . . Kay ngano, dwala ka ba ugod mahimuot sa lungsod?
Sa pagkadungog ni pari Damaso mining pangutanaha, nga gihimb ni pari Sibyla sa naandan niyang paningog nga daw pinayamtak, mikisdom dayon ang iyang nawong ug wala na mokatawa.
¡Wala man! — misingka si pari Damaso ug gilayon misandig sa lingkoranan. Ang dominico mipadayon pagsulti nga labi pang nagpayamtak:
—Dagway mapait kaayo ang pagbiya sa usa ka lungsod diin nakapuyo kita kaluhaan ka tuig ug naila nato sama sa atong saput. Ako lamang nasubo kaayo sa pagpahawa ko sa Kamiling, ngani pila da ako ka bulan didto . . . apan gibalhin ako sa akong mga punoan aron sa kaayohan sa among Kapunongan . . . ug sa ako usab nga kaugalingong kaayohan.
Niadtong gabhiona mao pay paghitabb nga si pari Damaso nag-alindasay. Sa kalit lamang namukpok sa akmoyanan sa iyang siya ug nagkanayon:
—Duha lamang: ¡adunay Tinuhoan kun wala ba! Sa ato pa dang mga pari may kagawasan kun wala ba? Ang lungsod madaut sa walay duhaduha, ¡nadaut na!
Ug mibalik pagpamukpok. Ang tanan nga didto sa hawanan nanghingangha ug nanglingi: si pari Sibyla miyahat ug misid-ing kang pari Damaso. Ang
