Sa ingon niini, ang mga bangkik mipadulong sa ikaduhang bungsod ug gikinahanglan na nga ang kulon nga gilung-ag sa abohan usban na upod pagsabaw ni Andeng.
Adlaw nagkaudto na, ang huyuhoy mihuyop, ang mga balud nagsugod nag pakita ug nagsangkb-sangkb sa lawas sa buaya, “ug ang iyang mga bula nangahimong bukid diin midanag ang kasiga sa Adlaw nga puno sa nagkalain-laing mga bulok”, matud pa ni magbabalak P. A. Paterno.
Nabati na usab ang honi sa mga tulonggon: si Iday mikablit sa alpa, ang mga ulitawo nanagkuskos sa sista ug nanag-unatunat sa kordiyon, ang uban makatunong ug ang uban usab mayabag, apan ang labing mangil-ad nga mokuskos mao si Albino: kuskuson gayud niya ug tinuod ang sista ug masabug nga mayabag ug mosinayop sa basal ug takulahaw lamang malimot ug molaktaw sa sonata nga lahi kaayo kay sa iyang tugtugon.
Ang ikaduhang bungsod giduol sa dakung kahadlok sa tanan daghan ang nanagpaabiit nga didto hingkaplagan nila ang buayang baye nga kauban sa laki nga nakuha na, apan gibugalbugalan sila sa palad, ug ang sikop kanunay gayud nga napunb sa mga isdh.
Si iya Isabel mosugb ug magkanayon:
—Oy, kanang ay an gin maayo alang sa tinola, ang biya alang sa iskabitse, ang halwan ug buwan-buwan alang sa pesa: ang halwan mabuhi ug dugay. Ibutang ninyo sa sikop aron magahumol sa tubig; ang uwang, sa jkaha! Ang banak maayong puston ug dahon sa saging, saktan ug daghang tamatis ug uny^ lambonan.
—Ayaw ninyo paghutdi ang bungsod sa isd^. aron adunay ka ti nga mahibilin: dill maayo nga sa bungsod walay isdang isalin.
Sa pagkahuman na nilag pamukad sa mga bungsod, ang mga bangka gipadunggb sa daplin, didto niadtong kalibonan diin adunay dagkung mga kahoy nga kaugalingon ni Ibarra. Didto, sa ilalum niadtong kakahoyan ug tupad sa matin-aw nga sapa, adto sila mamahaw, taliwaB sa mga bulak kun sa ilalum sa mga bawong-bawong dinalidali pagbuhat.
Ang honi sa mga tulunggon milanog sa kahanginan; ang aso sa mga abohan mituybb sa itaas sama sa alimpulos nga maga-
