—¿Unsay nahimo mo bahin nianang babayhana?—nangu-
tana si Maria Clara kang Ibarra.
—¡Wala! Niining mga adlawa wala siya patim-aw dinhi sa lungsod ug wala gayud hikit-i—mitubag ang batan-on nga daw nahilaw ang nawong.—Labut pa, daghan usab ako kaayog buhat, apan ayaw lamang kasubo, kay ang kura misaad nga motabang kanakb ug iyang akong gipahamangnoan nga magahinay ug dili magpatakag dam-ag, kay ingon ug may labut dagway niining butanga ang Guardia Civil. Ang kura maluoy kaayo nianang babayhana.
—¿Wala ba moingon ang Alferez nga iyang ipapangit^ ang mga bata?
—Oo, apan niadtong higayona... jnakainum siya ug diyutay!
Igo lamang ang batan-on nakahumag sulti niini, ilang nakita nga ang buang, wala dad-a, kon dili giguyod sa usa ka sundalo: si Sisa milugnot.
¿Nganong imo man kanang dakpon? eUnsa bay iyang gi- buhat?—nangutana si Ibarra.
—¿Kay ngano, wala ka ba ugod makakita nga naglangis siya?—mitubag ang magbalantay sa kalinaw sa kadaghanan.
Ang sanlahon midali pagkuh^ sa iyang bukag ug milakaw.
Si Maria Clara built na mopauli kay nasubo siya uyamut. —¡Aduna usab diay mga tawo nga dili bulahan! —nagkanayon ang dalaga.
Sa pag-abut na nila sa ganghaan sa iyang balay, misamót ang iyang kasubo sa pagtan-aw nga ang iyang hinigugma mibalibad pagsaka ug nanamilit:
—¡Kinahanglan gayud! —matud ni Ibarra.
Si Maria Clara misaka sa hagdan, nagpalandong sa kalaay sa mga adlaw sa pangilin kon mangabut na ang mga dumoduong.
