—Salamat, higala ko; hinaut unta nga maayo ang imong panaw . . . Apan tugoti una ako nga adunay ipangutana kanimo; kon ugaling kining pangutanah^ dili maayo, ayaw lamang tubaga.
Si Elias miyukbo.
—Giunsa man nimo pagsanta ang kagubut kagabii? —matud ni Ibarra nga mitutok pagtan aw kang Elias.
—Sayon da kaayo mitubag kini sa dakung kalinaw sa buot; ang nanagpangulo niadtong kagubut naay duha ka magsuon nga namatyan sa ilang amahan nga giligid ug bunal sa Gurdia Civil. Usa ka adlaw niana nakabaton akog palad sa pagluwas kanila sa maong mga kamut nga nanagdagmal sa ilang amahan, ug tungud niini silang duha nanagtamud kanako. Sila maoy akong gisultihan kagabii ug sila maoy mitambag sa uban aron dili na lamang padayon sa ilang tuyo.
—Ug kanang duha ka magsuon nga namatyan sa amahan nga giligid ug bunal? . . .
—Mosangput sila sama sa ilang amahan — mitubag si Elias sa tingog mahinay; —kon ang usa ka banay patikan na ngani makausii sa dautang palad, ang tanan niyang mga sakop mangahurot gayud ug kamatay; kon ang usa ka kahoy rnaigo sa linti, ang tibuok niyang kalawasan maagiw gayud.
Ug sa pagtan-aw niya nga si Ibarra mihilunj, si Elias nanamilit.
Diha nga nag-usara na si Ibarra, nawad-an sa kalinaw sa buot nga iyang gipakita sa batan-ong mananakay ug ang kasakit maoy mibanus pagpakita sa iyang nawong.
—Gisakit, gisakit ko siya! nagkanayon ang batan-on.
Usa ka tawo nga diyutay, nagbangutan ug may usa ka dakung ulat sa nawong wala, miyukbo kaniya sa dakung pagpaubus ug gisanta siya sa dalan.
—Unsay tuyo mo? —gipangutana ni Ibarra.
—Ginoo, ako si Lucas, ang igsuon sa namatay gahapon.
—Ah! Moduyog ako sa imong kasubo . . . Ug unya, unsa may tuyo mo?
—Ginoo, buut unta ako masayud kon pilay imong ibayad sa akong igsuon.
—Ibayad? —misabat ang batan-on nga wala makapugong sa
