Tungud sa kahimtang sa buot ni Ibarra, niadtong gabhiona wala gayud siya mahikatulog, busa, aron paglingawlingaw sa iyang mga galamhan ug pagpahilayo sa mga hunahunang masulub-on nga lagmit palabungon sa kagabhion, misulod sa iyang “gabinete” ug didto nagkurikuri siya. Hiabutan siya sa kabuntagon nga nagautas panagol ug tipon-tipon sa mga “ingredientes”, ug niadtong sinagol ituslob niya gagmayng mga tipik sa kawayan kung laing mga butang ug unya isulod niya sa mga prasko nga sinulatan mga numero ug pinitlan mga alakre.
Usa ka binatonan misulod aron pagpahibalo kaniya nga adunay. miabut nga usa ka magbabaul.
—Pasudla lamang! —miingon siya nga wala ngani molingi. Misulod si Elias nga wala lamang molingkod ug nagpakahilum.
—Ahl, ikaw ba diay? —matud ni Ibarra sa tinagalog human makamatngon kang Elias; —pasayloa nga gipahulat ko ikaw, kay wala ako makakita kanimo: aduna akoy gisulaysulayan nga butang hinungdanon uyamut . . .
— Dili ko ikaw langanon! —mitubag ang batan-ong mananakay; —mianhi ako, nahauna aron pagpangutana kanimo kon duna ka bay ipanugon alang sa lalawigan sa Batangas padulong diin mogikan ako karbn, ug unya usab aron pagtaho kanimo usa ka balita nga dautan.
Si Ibarra mitutok pagtan-aw sa piloto daw nangutana.
—Ang anak dalaga ni Kapitan Tiyago nagmasakiton karon— mipadayon si Elias sa dakung kalinaw, —apan dili hinuon mabug-at sakita ang iyang giantus.
—Daan pa gayud ako! —matud ni Ibarra sa tingog maluya; —nasayud ba ikaw unsang sakita?
—Hilanat! Karon, kon wala ka nay isugò . . .
