—Ako, ako nasina kanimo? — mitubag si Donya Consolacion pinaagi sa tiaw; — aw, oo, nasina ako nianang imong buhok nga pinakulong!
—Umarika, Victorina! —miingon ang doktor; —ayaw lamang kanil siya pag . . . pagtagda!
—Pasagdi ako kay tudloan kog pamatasan kining babayeng bastus, walay ulaw! —mitubag si Donya Victorina ug gitukmod ang iyang bana nga diriyot mohalok sa yuta, ug unya miatubang kang Donya Consolacion ug miingon:
—Tan-aw, pag-ayo kinsay imong gikasulti; ayaw paghunahuna nga ako maoy usa ka probinsiyana kun babaye sa mga sundalo! Sa akong balay sa Manila dili makasaka ang mga alferez; managhulat sila sa ganghaan.
—Ohoy, Excelentisima Señora Puput! Dili makasaka ang mga alferez, apan makasaka ang mga angol sama nianang anaa sa imong likod, ha! ha! ha!
Kon dili pa ang pintal sa nawong ni Donya Victorina, makita unta nga siya nanglipaghong sa kaulaw: buut unta niya sak-on ang iyang kaaway, apan gisanta siya sa sundalo nga nagabantay sa silong. Samtang kini nahitabo, ang dalan nagkapuno sa mga nanan-aw.
—Pamati, oy! Mabastus ako kon makigsulti kanimo! Ang mga tawong dungganan . . . Buut ba ikaw molaba sa akong biste? Ayohon ko ikaw pagsuhol! Naghunahuna ka ba nga ako wala masayud nga ikaw maoy usa lamang ka labandira kanhi?
Si Donya Consolacion misinta sa kapungot; kadtong iyang hibatian nga palabhon siya sa saput ni Donya Consolacion napasurok sa iyang dugo.
—Kay naghunahuna ka ba nga kami wala masayud kinsa ikaw ug unsang mga tawhana kanang imong mga kuyog? Yamat da! Gisuginlan na uroy ako sa akong bana! Sinyora, bisan ako ingon niini apan usa da ka taw6 ang nakatag-iya kanako, apan ikaw? Kon dili gutom kaayo ang usa ka babaye dili mag-antus paglam6y sa salin sa uban, sa biniyaan sa tanan!
Si Donya Victorina nahatangkugo gayud niadtong mga sultiha: nanglulhb siya, nangumo, mipakagot sa ngipon ug miingon:
—Kanaug ngari, tigulang banyaga, kay lusakson ko kanang imong baba! Babaye sa usa ka batalyon nga sundalo, kundatan bigaon sukad sa pagkabata!
