Ang asawa sa Alferez mikalit pagpahawa sa tamboanan, nag- dagan pagkanaug sa hagdan nga nagwaldas-waldas sa pudlos sa iyang bana.
Dinhi mipataliwala si Don Tiburcio, apan nagdinapatay gayud unta ang duroha ka babaye kon wala pa mahiabut ang Al ferez.
—Mga sinyora . . . Don Tiburcio!
—Ayoha ngani pagtudlog pamatasan kining imong asawa, ipalit mga maayong saput ug kon wala kay kuwarta, pangawat sa mga molupyo sa lungsod kay alang niana aduna ka may mga sundalo! —misinggit si Donya Victorina.
—Ania na ako, sinyora! Nganong wala mo man lagi lusaka ang akong baba? Ang imo pulos lamang sulti ug laway, Donya Excelenecias!
—Sinyora! —miingon ang Alferez nga nasuko; —pagpasa- lamat nga ako nahinumdom pa nga ikaw babaye diay, kay, kon wala pa, ligdon ko unta ikawg patid uban sa imong mga buhok pinakulong ug sa imong mga sintas!
—Gi . . . ginoo Alferez! —matud ni Don Tiburcio. —Lakaw ngadto, doktor nga baug! Ikaw dili hustong lalaki, Juan Lanas!
Ug nahitabo didto ang usa ka dakung kaguliyang: mga ku- mo nga giwarawara, mga nawong mikulima, mga ngabil nga mi- lambi, mga pulong mahalanghalang, mga panamastamas ug mga pakaulaw maoy nakita ug nabati didto; gihukad ang tanang mga ginamus nga tinagoan, ug sanglit ang upat nanagdungan man pagsulti ug, kapin pa, daghan usab silag mga butang giat-at nga pulos matuod ug makapakaulaw sa pipila ka tawong hamili, dili na lamang namo padayunon pag-asoy ang tanan nga gipangyag- yag didto. Ang nanan-aw, bisan wala makasabut sa tanan nga ilang nadungog didto, nangalingaw kaayo ug nagpaabut nga ang upat magdinapatay. Ang nakadaut ugaling kay miabut ang kura ug gipuypoy sila.
—Mga ginoo, mga sinyora! Kadakung kaulawon! Ginoo Alferez?
—Ngano, mosalmot ka dinhi, dakung maut, dakung carlista?
—Don Tiburcio, ipauli sa balay kanang imong asawa! Sin- yora, pugngi kanang imong dila!
-403-
