mangil-ad. Wala na gayud siyay laing mahimo kon dili ang
pakig-away na lamang gayud sa Alferez.
—Apan unsaon man lagi?— nagkanayon ang iyang hunahuna samtang nagsuroysuroy nga usara;— kon sugaton ako niyag kasaba? kon ang iyang asawa ma6y akong hitukmaan? Kinsa man usab ang mopadrino kanako? Ang kura? Si Kapitan Tiyago? Pagkabuang ko nga napatuo sa iyang mga tambag! Pagkahasulan nianang babayhana! Apan kinsa man ugoy nagsugo kanako sa pagpanghambug, pagpamakak ug pagpangandak? Unsa may pulong kanako nianang dalaga?... Karon naguol hinuon ako mga nahimong sekretaryo sa tanang mga minitro!
Samtang si Linares nagsuiting usara niini, miabut si pari Salvi. Sa tinuoray nga sulti, ang pransiskano mihugo ug naluspad labaw kay sa unang mga adlaw, apan sa iyang mga mata adunay talagsaong kahayag ug sa iyang mga ngabil adunay pahiyum nga kahibulongan.
—Ginoo Linares, nganong nag-usara man ikaw?—miyukbo si pari Salvi ug mipadulong sa sala gikan diin nabati ang tingog sa piyano.
Si Linares buut unta mopahiyum.
—Hain man si Don Santiago?— mipadayon ang kura.
Si Kapitan Tiyago nahitungha dayon, mihalok sa kamot sa kura, gikuha niya ang kalo ug sungkod niini ug mipahiyum sama sa usa ka bulahan sa langit.
—Na, h&, mga ginoo!— matud sa pari nga misulod sa sala sinunod ni Linares ug ni Kapitan Tiyago;— aduna akoy mga maayong balita nga ipahibalo kaninyong tanan. Nakadawat akog mga sulat gikan sa Manila nga nanagmatuod sa gidala kanako gahapon ni ginoo Ibarra... Sa ingon niana, Don Santiago, ang kaulangan nawagtang na.
Si Maria Clara nga nagalingkod duol sa piyano taliwala sa iyang duha ka higala, mihana pagtindog apan nawad-an sa umoy ug mibalik paglingkod. Si Linares naluspad ug mitanaw kang Kapitan Tiyago nga miduko.
—Nagdugang ang akong pagtuo nga kanang batan-ona maayo kaayog batasan; sa sinugdan wala ko siya maila pag-ayo... Madalidalion hinuon ug hunahuna, ugaling kay maantigo usab nga moayom-ayom sa iyang mga sayop nga mahimo, busa dili
