tubag ang usa sa sinultihan nga malinawon;— ug ikaw, unsa
man usab ang imong gianhi?
—Samang tuyoa sa imoha.
—Aba! maayo hinuon kay dili ako mag-usara. Nagdala akog mga baraha. Inighagtok gayud sa unang bagting, butangan ko silag albtir, sa ikaduha gallo na; unsa ngani kadtong mga baraha nga manglihok mao ang sa mga minatay ug kinahanglan ilugon mo kana sa ilang mga kamot. Nagdala ka ba usab ug mga baraha?
—Wala!
—Nan?
—Ah! sayon da kaayo; maingon nga ikaw mobutang ug puhonan nga ibangka, paabuton ko nga ang mga minatay mo butang usab ug ilaha.
—Kon dili sila mobutang?
—Unsaon ta man? Ang sugal dili pa butang pinugos alang sa mga minatay... Nangahilum sila makadiyot.
—May hinagiban ka ba? Unsa may imong iaway sa mga minatay
—Ang akong kumo— mitubag ang labing dakung anino.
—Ah, panulay! karon pa ako mahanumdom! Ang mga minatay dili diay motaya kon adunay magtambong nga mokapin sa usa ka tawong buhi, ug kita duha na karon dinhi.
—Tinuod? Na, ako dili gayud molakaw.
—Ako usab, dili; nagkinahanglan akog salapi— mitubag ang aninong gamay.— Apan himuon ta kini: magsugal kitang duha ug ang mapilde maoy mopauli.
—Na, hala ugod!...— mitubag ang usa nga wala kaayo mahamuot niining paagiha.
—Na, manulod kita... Duna ka bay posporo? Nanulod sila sa kalubngan ug sa taliwala niadtong dapit nga mangongitngit nangita usa ka luna nga maayong sugalan. Nakakita dayon sila us& ka lubong pinaril ug didto sa ibabaw nanglingkod ang duroha. Ang tawong gamay mikuhag baraha nga gilukiman sa iyang sarok ug ang usa mikadlit sa posporo. Diha nga nahayag na, ang duroha nagtan-away, apan, sumala sa gipasabut sa ilang mga nawong, silang duha dili managkaila. Apan, alang kanato, kadtong tawong hataas ug mainggit
