—Ah! nasag-ulo mo ba ang mga timaan sa iyang panag way?— nangutana ang Bisaya.
—Nasag-ulo mo lamang? Hataas siyag tindog, matud sa Alferez, apan kasarangan, matud ni pari Damaso; bulok niya tabunon, mga mata maitum, ilong kasarangan, baba kasarangan, walay bungot, buhok maitum ...
—Wala siyay mga timaan nga lahi sa uban?
—Oo, sinina nga maitum, kalsonis nga maitum mangangahoy siya...
—Ah, dili gayud makaikyas; daw pagahikit-an ko na siya.
—Dili ko gayud siya hiaan sa lain bisan sama kaniyag panagway.
Ug ang duha ka sundalo mipadayon pagsuroysuroy sa dalan.
Sa dan-ag sa mga parol makita na usab nato ang duha ka anino nga nanagsunod ug nanagbantay sa ilang paglakaw. Usa ka mainggit nga quien vive? nakapahunong kanila, ug ang naguna mitubag Epana! sa tingog nga daw nagakurog.
Giguyod siya sa mga sibil ngadto sa hayag sa usa ka parol aron pag-ila kaniya. Kadtong tawhana mao si Lucas, apan ang mga sundalo nagduhaduha ug nagpangutan-anay pinaagi sa tinan-awan
—Ang Alferez wala mag-ingon nga dunay ulat!— mihunghong ang Bisaya.— Asa man ikaw padulong?
—Maghatud akog pamisa alang ugma.
—Wala ka ba makakita kang Elias?
—Wala ako makaila kaniya, senyor!— mitubag si Lucas.
—Buang! Wala ako mangutana kon nakaila ka ba kaniya! Ikaw usab wala namo hiilhi; gipangutana ko ikaw kon hikit-an mo ba siya.
—Wala, senyor. Pamati pag-ayo; sultihan ko ikaw sa mga ilhanan nianang tawhana: ang iyang tindog usahay hataas, usahay usab kasarangan; buhok ug mga mata, maitum; ang ubang bahin sa iyang lawas pulos na kasarangan— matud sa Bisaya.— Nakaila ka na karon kaniya?
—Wala, senyor!— mitubag si Lucas nga nahasi.
—Kon mad kana, hala, sulong, kuwanggol, mananap!— Ug gitukmod siya.
