LV
ANG KAGUN-OB
Didto sa lawák-kan-anán nanihapon si Kapitan Tiyago, si Linares ug si iya Isabel; sukód sa hawanan nadungog ang mga hinagtik sa mga pinggan ug mga kubyertos. Si Maria Clara miingon nga wala siyáy ganang mokaon ug milingkod sa piyano inubanan si Sinang kinsa nagsamot hunghong kaniya mga pulong nga sila dang duhay nakasabut, samtang si pari Salvi daw gigil-a-asan nagsamot suroysuroy sa hawanan.
Dili tungud kay si María Clara nga bag-o lamang naayo wala batiag gutom; ang hinungdan sa wala niya pagpanihapon mao kay nagpaabut man sa usá ka tawo, ug gipahamuslan niya ang higayon nga si Linares nanihapon.
--Tanawa da ugdd kon dili ba kanang pantasma mopabilin dinhi hangtud sa a las otso — mihunghong si Sinang nga mitudlo sa Kura; —nianang taknaa maoy iyang ianhi. Kana nabuang usab kanimo sama kang Linares.
Si Maria Clara mitan-aw daw nalisang sa iyang higala. Kini wala lamang makamatngon ug mipadayon sa iyang tabi nga dili maapas:
—Ah! nahibalo na diay ako nganong dili siya modagkot ug suga sa kombinto! Nasayud ka ba? Sukad sa imong pagkasakit ang duha ka lamparahan nga iyang gipadakutan, gipapalong na usab karon . . . Apan tan-awa da ugod kon naunsa kanang iyang nawong ug mga mata!
Niadtong higayona mihagtok ang a las otso sa orasan sa balay. Ang Kura nahakugmat ug milingkod sa usa ka suok.
—Ania na siya! —miingon si Sinang dungan ang paglusi kang Maria Clara; —nakadungog ka?
Ang lingganay sa simbahan mibagting sa ikawalong takna sa gabii ug ang tanan nanindog aron pagpangadye; si pari Salvi nanabtan sa tingog mahinay ug nagpangurog, apan, sanglit ang
— 459 —
