nang mga gabiing makabibihag sa Pilipinas, kon sukad sa kahitas-an ang Bulan magaiwag sa yuta sa iyang maalop nga kahayag; kon ang kangitngit molimis sa mga kagul-anan nga pagaantuson sa mga tawo ug ang kahilum maoy maghari ug motabon sa ilang mga agulo, nianang mamingawng kagabhion nga walay laing timik nga mabati kon dili ang tingog da sa Kinaiyahan; kadtong mga tawo nga nanagpakasulay pagtagamtam niining tanan, kadto sila makasabut sa gihunahuna ug gibati niadtong duha ka batan-on.
Sa Malapad-na-bato, ang karabinero nga nagabantay gitulog kaayo, ug sa pagtan-aw niya nga ang bangka walay sulod nga takus kapahamuslan, sumala sa nabatasan ug ginahimo sa iyang mga kauban niadtong dapit nga iyang gipuy-an, wala magkutikuti pagpaagi sa duha ka mananakay.
Ang Guardia Civil sa Pasig wala usab ing gikahibudngan, busa wala opod maghasol kanila.
Sa pag-abut nila sa lanaw nagsugod na pagsidlak ang banagbanag sa kabuntagon. Ang kahayag sa Bulan nag-anan nag kahanaw ug ang Subangan daw gitina sa bulok mapulapula. Dili halayo ilang nalantaw usa ka butang abuhon nga nagbuntaog ug nagapadulong kanila sa hinayhinay.
—Ang sakayan sa mga sibil nagapadulong nganhi— mihunghong si Elias;— higda kay tabunan ko ikaw niining mga baluyot.
Ang sakayan nag-anam kaduol. —Buut kita alihan sa tampi— miingon si Elias nga nabalaka. Sa hinayhinay, ang bangka iyang gipaliso ug gibugsayan padulong sa Binangonan. Sa dakung kahingangha nakita niya nga ang sakayan sa mga sibil miliso usab, samtang gisinggitan siya sa usa ka tawo.
Si Elias mihunong ug nagpalandong makadiyot. Ang tampi sa suba halayo pa ug dili madugay maabut na sila sa bala sa mga pusil. Nakahunahuna siya pagbalik sa suba sa Pasig: ang iyang bangka labing matulin kay sa sakayan sa mga sibil. Apan ang nakadaut ugaling kay may laing bangka nga misugat kanila gikan sa Pasig, ug didto nagpangidlap ang mga kalo ug ang mga bayonita sa mga sibil.
—Hisakpan kita!— mihagawhaw si Elias nga naluspad.
