laga— ug pagpalit bi san unsa alang sa imong mga igsuon, kay Pasko man karon.
—Mga ribintador, mga ribintador maoy akong ipapalit!— misinggit ang batang lalaki.
—Ang akoa, usa ka ulo alang sa akong munyeka!— mising git usab ang batang babaye nga migunit sa tapis sa iyang magulang dalaga.
—Ug ikaw, unsa may buut mo ipapalit?— nangutana ang apohan kang Basilio.
Kini milugos pagtindog ug miduol sa tigulang —lyo—, gisultihan kini niya— matuod ba nga ako nasakit kapin sa usa ka bulan?
—Sukad ikaw namo hipalgan nga walay alamag ug naputos sa mga samad, duha na ka takdol ang nangagi; pakaingnon namo nga ikaw mamatay...
—Nga pagabaslan unta kamo ni Bathala; kami mga kabus intawon kaayo!— mitubag si Basilio;— apan sanglit Pasko man gayud karon, buut ako motugbong sa lungsod aron pakigkita sa akong inahan ug sa akong manghod. Dagway sila nangita karon kanako.
—Apan wala pa maayo, iti, kanang imong till ug ang imong lungsod halavo dinhi; dili ka makaabut ngadto sa tungang-gabii,
—Walay sapayan, iyo! Ang akong inahan ug ang akong manghod tingali nanagsubo uyamut karon; sa tanang tuig, mining adlawa kaming tanan managtingub sulod sa among balay... sa miaging tuig, kaming tulo nangaon usa ka buok isda... si nanav dagway nagsamot hilak sa pagpinangita kanako.
—Ikaw dili makaabut nga buhi sa lungsod, iti! Karong gabii ang atong sud-an manok nga dumaga ug kasahos nga baboyng ihalas. Tingali ang akong mga bata mangita unya kanimo inig-abut nila gikan sa kaumahan...
—Ikaw adunay daghang mga anak, ug ang akong inahan duha da intawon ka buok: si Crispin ug ako; kaha si nanay nagdahum nga ako patay na! Karong gabhiona buut ko siya lipayon, buut ko siya hatagag pinaskohan... hatagan ko siyag usa ka anak!
Milugmaw ang luha sa tigulang, ang iyang kamot gitapion sa ulo sa bata ug mahinuklugon uyamut kini iyang gisultihan pagingon:
