—Sama ikawg kabuot sa usa ka tigulang! Lakaw pangitaa ang imong inahan, hatagi siya sa pinaskohan... sa pinaskohan ni Bathala, matud nimo; kon kaniadto nasayud pa ako sa ngalan sa imong lungsod, miadto unta ako didto sa masakiton pa ikaw. Lakaw, anak ko, ug nga kuyogan ka unta ni Bathala ug sa Ginoo nga si Hesus. Ang akong apo nga si Lucia mouban kanimo hangtud sa lungsod nga haduol.
—Unsa ugod, mopauli ka diay?— gipangutana siya sa batang lalaki.— Didto sa lungsod adunay mga sundalo, adunay daghang mga tulisan. Dili ka ba motan-aw sa akong mga rcbentador? Pumm, purumpum!
—Dili ka diay makigpisopiso?— nangutana ang batang babaye;— nakasulay ka ba pagtagotago? Dili ba tmuod nga makalingaw uyamut nga kita lutuson ug unya motago?
Si Basilio mipahiyum; unya mikuha sa iyang sungkod, ug, puno sa luha ang mga mata, miingon:
—Mobalik ako dayon; dad-on ko nganhi ang akong manghud. inyo siyang makira ug makigdula kamo kaniya; sama siya kanirno sa gidak-on.
—Nagtakiang usab siya?— nangutana ang batang babaye;— kon mao kana, buhaton ta siyang himungaan sa pisopiso.
—Ayaw kalimot kanamo— giingon siya sa tigulang;— dad-a kining kasahos nga baboyng ihalas ug ihatag sa imong inahan. Gikuyogan siya sa mga bata hangtud sa taytayang kawayan nga gibabag sa sapang masulog kaayo.
Si Basilio gipakupot ni Lucia sa iyang bukton, ug wala madugay nawala sila sa mga mata sa mga bata.
Naglagsik siya paglakaw bisan binugkosan ang iyang bitiis.
Naghaguros ang Amihan ug ang mga molupyo sa San Diego nanagkurog sa katugnaw.
Gabii kadto sa Pasko, apan ang lungsod nagasubo. Walay usa ka buok parol nga gibitay sa mga tamboanan, walay banha sa kabalayan nga magpaila sa kalipay sama sa ubang mga tuig.
Sa silong sinalgan sa balay ni Kapitan Basilio, kini ug si Don Filipo nanagsulti tupad sa tamboanang binutangag mga rihas (tungud sa kadaut nga midangat sa naulahi, silang duha nagkahigala), samtang sa pikas nga tamboanan nanung-aw sa dalan
