Si Ibarra nagalakáw tinukas ang kalò; sa iyang mga matá walay milagók bisan usá ka tulò nga luhà ug sa iyang dughan walay panghupáw nga migulâ. Nagalagsik siyá paglakaw daw adunay gilikayán, kahâ ang anino sa iyang amahán kun ang unós ba nga nagkahiduól na. Milatas siyá sa lungsod ug mipadu'ong ngadto sa unaban, ngadto sa ilang baláyng karaan nga dugay na niyang wala makità. Kadtong balaya nga linibután sa paríl diín adunay nanurók pipilá ka punoang nopál, daw nagapangamáy kaniya: binuksan ang mga tamboanan; gitabyog sa hangin ang mga sangá sa ilang-ilang nga naputós sa mga bulak ug ang mga salampati nanaglupad-lupad ibabaw sa atóp sa iyang baláy nga gilibután sa tanaman.
Apán ang batan-on walâ makaalinggat niadtong tanán, walâ mosantop sa iyang kasingkasing kanang kalipay nga bation natò inigpaulì ta sa atong baláy: ang iyang hunàhunà didto lamang niadtong usá ka pari nga misugat kaniya. Maó ang kura sa San Diego, kadtong hilumón nga franciscano nga atong nakità, ka- away sa Alferez. Ang halapád nga pamakô sa iyang kalò gilukot sa hangin ug ang iyang sapút nga ginggón mipilit sa iyang lawas ug tungúd niini nangigdal ang mga bukóg sa iyang bitiis nga may pagkabalikô. Ang iyang kamót nga tuo nagabitbit ug ulisi nga palasan nga may kuptanáng bukóg sa elepante. Niadtong higayona maó pay panagkità ni Ibarra ug ni parì Salví.
Sa pagkasugat nila. mihunong si Ibarra ug gitutokan niya si parì Salvi nga mipatipás sa tinan-awan ug mipaalibagbag.
Kadiyót da kaayo ang pagduhaduha ni Ibarra: giduol ug gipahunong niya pagkalit ang pari, gikusóg pagdagpì ang iyang abaga, ug sa usa ka sinultihán nga lugos lamang nasabút, nangu- tana:
¿Giunsa mo ang akong amahán?
Si pari Salvi nga naluspad ug nagakuróg sa pagkasabút sa kasakit nga nabasa niya sa nawóng ni Ibarra, walâ makatubág ug nahitiurok.
―¿Giunsa mo ang akong amahán? ―mibalik pagpangutana ang batan-on sa tingog nga hapit dili makagulâ.
Ang pari nga nagkaanám ug tikubò kay giduót man ni Ibar- ra, milugnot ug mitubág:
¡Nasayóp ikáw: akó walâ maghilabút sa imong amahán!
