―¡Walâ na ugód dihâ! ― mitubág ang tawo agig tiaw; ― giilisan ko ug minatáy nga babaye may simana na karón.
¿Nabuang ka? ―matud sa suluguón ni Ibarra; ―walâ pa nganì dangtig tuig sukád sa paglubóng namò.
―¡Oo, bitaw! May pilá na ka bulan karón nga akong gihabwà ang minatáy. Gisugò akó paghabwà sa kura dakúng buók ug gipadalá kanakò ngadto sa kalubngan sa mga Insik, apán kay ang minatáy bug-at man kaayo ug niadtong gabhiona nahiatól nga nag-ulán... Ang tawo walâ makatibawas sa iyang sulti: misibug nga nali- sang sa panagway ni Crisóstomo nga mihasmag kaniya, gikuptan ang iyang bukton ug gikusokuso siya.
―¿Gihimò mo kanâ? ― nangutana ang batan-on kansang tingog natalinis
―Ayaw lamang kasukô, sinyor, ―mitubág nga naluspad ug nagakuróg; ―ang minatáy wala nakò ilubóng tipon sa mga Insik. Nakahunâhunâ akó nga maayo pang malumús kay sa makigtipon sa mga Insik, ug gitambog ko sa tubig ang minatáy.
Gidumol ni Ibarra ang iyang duhá ka kumò sa abaga sa mag- lulubong ug kiní iyang gitutokan ug dugay dalá ang usa ka pa- nagway nga makalilisang.
―¡Ikaw maóy usá lamang ka alaut! ―matud niya, ug gila- yón milakaw pagdalî nga nagpatakà lamag tunób sa mga bukóg, mga lubóng ug mga krús, sama sa usa ka buang.
Ang maglulubong mihikap sa iyang bukton ug nagkanayón: ¡Pagkahasol ning mga minatáy! Giulisí akó sa Paring Daků kay dihâ nga nagmasakitón akó gipasagdan nakò nga gilubóng kadtong minataya dinhi; ug karón usáb diriyót akó balii sa buk- ton niadtong tawo tungúd kay akong gihabwà sa iyang lubnga- nan. ¡Pastilán bitaw kining mga Katsilà! Ug unyà kuhaan pa tingali ako sa akong katungdanan.
Si Ibarra naglagsik paglakáw nga nagpanlantaw ngadto sa unahan ug ang tigulang suluguón nagsunod kaniya nga naga- hilák.
Ang Adlaw hapit na mosalop; sa Silangán adunay mga ma- bagáng dag-um nga nagasalikúb sa langit, ang hangin nga mihu- rós nagatabyog sa mga sangá sa kahoy, nakapilay ug nakapaigot sa mga kawayan.
