Page:PL A Daudet Mały.djvu/273

ryzuje, będzie pan wyglądał na dwanaście... Zresztą, rola jest bardzo odpowiednia do pana głowy.
 Mój drogi, daremnie się broniłem. Trzeba było ustąpić i tym razem, jak zawsze... Upadłem już tak nisko!...
 Przedstawienie odbyło się... O, gdybym miał ochotę śmiać się w tej chwili, rozśmieszyłbym cię napewno samym jego opisem. Liczyli na dyrektora teatru Gymnase i teatru Francuskiego, ale oni byli podobno zajęci gdzie indziej i musieliśmy się zadowolnić jakimś dyrektorem z przedmieścia, którego sprowadzono nagwałt w ostatniej chwili. Nie można też powiedzieć, aby to małe przedstawienie w kółku najbliższych tak już zupełnie się nie udało... Irmę Borel oklaskiwano bardzo. Według mnie, ta kubańska Athalie była mocno przesadzona, jej grze zbywało na wyrazie, a po za tem mówiła po francusku, jak... hiszpańska makolągwa. Ale ba! jej przyjaciele, artyści nie zwracali uwagi na takie drobnostki. Kostjum był autentyczny, nóżka zgrabna, głowa ślicznie wymodelowana, cóż więcej trzeba? Ja też miałem powodzenie, dzięki charakterowi mojej głowy, ale oczywiście nie takie, jak „Biała Kukułka“ w niemej roli piastunki. Prawdę powiedziawszy, jej głowa miała jeszcze więcej charakteru, niż moja! To też, gdy w piątym akcie ukazała się, trzymając na dłoni kakatoesa — tragiczce zależało na tem, abyśmy wszyscy figurowali na scenie: jej Turek, jej murzynka, jej kakatoes — i potoczyła wielkiemi, dzikiemi białkami, na całej sali wybuchły rzęsiste brawa. — — „Co za triumf!“ — mówiła rozpromieniona Athalie...