kies decido estas nenia apelacio ». Nu, se la kutimo esas superega judikanto, on bezonas nula Lingva Komitato od altra autoritato. Sed, por ke la « kutimo » povez decidar, kad ne oportas, ke la reforma propozi povez esar publike diskutata e propagata? Pro quo do The British Esperantist ne volas parolar pri li? Por ne shanceligar la blinda fideleso di sa lektanti? Sed kad fideleso blinda esas solida? Cetere, kad ne esas quaze trompar la superega judikanto, ne lasar ol konocar la diversa opinioni e partii? La reformo devas pledar ipsa! Ube, e quale, se la jurnali esas severe klozita, quale The Brit. Esp., ad omna libera diskuto e kritiko e ad omna provo di nuvigo? Kad ol ne vidas, ke sa maltolerema konduto kontredicas absolute la liberala principi, quin ol proklamas? Sa principi ipsa kondamnas la fideleso ad ula Fundamento, e justigas nia agado.
On audacas dicar pri Esperanto, quale pri vivanta linguo : « La funkcio de la lernolibroj estas, konstati kaj klarigi la komunan uzadon kaj nenio pli ». Ni plendas lor la autori di futura lernolibri, qui devos « konstatar ed explikar » uzadi tute kontredicanta! Sed…. qua skribis la unesma lernolibro? La Maestro ipsa! E quan uzadon il « konstatis »? Nula, il dekretis e kreis ol, autokrate! E se il esus dekretinta altre, la nuna uzado esus altra! Ne do postulez de ni, ke ni adorez tala uzado egale quale se ol esus la produktajo di populo e di yarcenti!
En la numero de januaro, « La Redakcio » asertas, « ke fideleco tute ne malhelpas la evolucion de nia lingvo, sed sendanĝerigas kaj plifaciligas tiun evolucion ». Ni permesas ad ni dubar, ke la Fundamento « ne malhelpas » e mem « plifaciligas » la evoluco. Nia britana samideani devos pruvar ica aserto per fakti ed exempli. Adminime, ol pruvas, ke li agnoskas la neceseso de l’ evoluco (ni dicas plu simple e klare : progreso). Ni rimarkas, ke la Vivo de Jesuo da So Gasse semblas barbara a nia Angla samideani (pro la uzo de la ch, sh, gh, jh). Ni dedikas ica opiniono a Do Zamenhof, qua trovas nula plu bona remedyo por vicigar la supersigni.
Fine, oni parolas (p. 11, kol. 1) « pri la akcepto de Esperanto de la Delegitaro…. » Kad ico signifikas, ke la Delegitaro akceptas Esperanto (acepto di Esp. da la Del.), o ke on aceptas la Esperanto di la Delegitaro (acepto di Esp. di Del.)? Nulu povus ol divenar! Tamen la redaktisti di la jurnalo afirmas konfide (p. 71, kol. 2) « la senutilecon [1], eĉ malutilecon de la proponita nova prepozicio di. Efektive, laŭ nia sperto, nur tiuj, ne sufiĉe sciantaj la spiriton de nia lingvo, renkontas eĉ la plej malgrandan malfacilaĵon en la uzo de la prepozicio de ». Efektive, li ne trovas « la plej grandan mallacilaĵon » skribante frazi quale ca (p. 79, kol. 1) : « Ni ĵus ricevis de So J. R. la sekvantajn eltiraĵojn el letero de li ricevita…. de So R. H. G. » Nu, kiu savas, kad li ricevis letero de So R. H. G. o kad So R. H. G. ricevis la letero de li? Tamen, la redaktisti di Brit. Esp. ne povas ne konocar ica
- ↑ Maljusta expreso : on devas dicar neutileso.
