popolo en la diskuto kaj decido de la ĉefaj demandoj interesantaj nian movadon, fariĝos la posedaĵo de kelkaj personoj kaj estos atakata de la plej grava malsano : la malordego, kies karakterizaj simptomoj estas la neesto de aŭtoritateco kaj la senleĝeco, supre la aŭtokratiemeco de la kondukantoj, malsupre la inercio kaj la seniniciatemeco de la kondukatoj ». Co esis ja vera, sed la posa fakti justigis frapante ca previdi e konsili. Ni rimarkez, ke la autoritato dezirita devos decidar, inter altri, la linguala questioni : « kiu en la Esperantistaro havas la rajton proponi (ne trudi) difinitajn plibonigojn kaj aldonojn en nian lingvon? » Ed altrube : « Al la Delegitaro, kiu proponas ion definitan al la Esperantistaro, povas plenrajte kaj oficiale respondi neniu, ĉar ekzistas.... nenia kompetenta reprezentanto de la Esperantistaro ». (Kursiva de l’ autoro)
Estas interesanta komparar a ca sincera e kurajoza deklari la max recenta artikli di la sama autoro. En la numero de 1a aprilo, sub titolo : « Internacia Organizaĵo Esperantista », la sama So Hodler skribas exemple : « estas dezirinda la starigo de internacia organizaĵo, kiu puŝos Esperanton rekte en la vojon de la praktikaj aplikaĵoj »; ed on indikas sat klare, ke ca organizajo devas solidigar Esperanto kontre omna reformi e plubonigi : « La sperto montris al ni la vanecon kaj danĝeron de la teoriaj lingvaj diskutoj…. Por ke tiu danĝero jam neniam reokazu,… estas necese, ke ni konsideru nian lingvon kiel fakton ekster ĉia diskuto…… La vivo mem reguligos ĝian iradon, apartigos la bonan de la malbona, ĝin alĝustigos al la bezonoj de ĝiaj uzantoj ». Ho! naiva optimismo! blinda konfido a la Vivo, qua kontre ja enduktis en la linguo omnaspeca senregulaji bone montrita da So Hodler ipsa en sa artiklo di 27a novembro (videz supre)!
Pri la Delegitaro, So Hodler opinionas nun tale : « La rilatoj inter Dro Zamenhof kaj la Delegitaro.... estis rompitaj pro la troaj pretendoj de tiu lasta » (on konocas pun nia troa pretendo : la pretendo existar memstare!) « kies pure teoriaj laboroj, kiel ajn interesaj ili estas, absolute ne estas kompareblaj kun la rezultato de la agado de miloj da homoj laborintaj dum longa tempo sur la kampo praktika ». Co semblas signifikar ulo, sed vere signifikas nulo; nam efektive la teoriala labori di nia Komitato tute ne esas « komparebla » kun la praktika laboro di propagado, sed nur kun la teoriala labori di Dro Zamenhof, kande il inventis sa linguo, ne kun « miloj da homoj », sed tute sola, e di la Lingva Komitato, qua de 2 yari nulo facis, quale omnu savas.
Tale la plubonigi, quin So Hodler judikis necesa mem de la praktika vidpunto, en novembro, subite divenis « kelkaj teoriaj reformoj, kies neceseco neniam estis sentita de la plimulto de la veraj interesatoj, nome la Esperantistoj mem ». Rimarkez sempre la sama shovinista iluziono, ke la Esperantisti esas la sola interesati en la questiono di LI., quale se la cetera mondo ne existus! Ni
