Leitchtfassliches Lehrbuch der Internationalen Hilfssprache, von Albert Nötzli, dipl. Lehrer des Esperanto (Zürich, Math. Nötzli, 1908). — Ni anuncas kun plezuro e gratudo la unesma lernolibro di « nia » linguo. So Nötzli, docanto e propaganto di Esperanto, esas un ek la unesma e max fervoroza adepti di ES.; ed il rezolvis spontane re-kompozar sa lernolibro di EP. por la « nuva » Esperanto. Ni furnisis ad il la dokumenti bezonata, e revidis la imprimprovi. Sed la kompozado e redaktado esas tute da ilu, quale on povas konstatar komparante sa nuva lernolibro kun la malnuva. Ol esas aparte destinata a la mezinstruktita adepti (la max multi!), esemblas tre bone redaktita por ca praktikala skopo. Omna leciono kontenas kelka gramatikala reguli, kelka afixi, un tradukendo en LI. ed un tradukendo en D. (germana). La detali esas tale gradizita segun l’ ordino di malfacileso, o plu juste, di facileso, nam la precipua malfacilesi malaparis. En fino di la libro trovesas la listo di la prepozicioni kun exempli bone selektita di lia uzado.
Ca lernolibro portas, quale portos la ceteri, la menciono : « {{sc|Vidita ed aprobita », subskribita da Si Couturat e Leau. Ca menciono esas simple garantio di autentikeso di la lernolibri di la « Linguo internaciona di la Delegitaro », di lia konformeso a la decidi di la Komitato, e konseque di lia reciproka konformeso. Ol nule vizas starigar quaze nuva Fundamento, nek garantiar la « netuchebleso » di la linguo. Ol konstituas ankore min quaze monopolo o privilejo por un o kelka autori od editisti. Ol esas nule komercala marko, sed nur linguala marko; omnu povas libere publikigar lernolibri di ES. che irga editisto; e ni « aprobos » omna lernolibro, quan on prizentos a ni, e qua esos konforma a la principi di la linguo. Sed nula libro povas portar la titolo : « Linguo internacione di la Delegitaro » sen nia aprobo e nia subskribi. E konseque on devos judikar la linguo nur segun tala lernolibri.
Evolucio libera aŭ akademio, da So A. Michaux (Paris, Librairie de l’ Esperanto). — Ca broshuro (reimprimuro di un artiklo aparinta en L’ Espérantiste di aprilo), diskutas la max grava questiono, qua pozesas nun avan l’ Esperantistaro : kad la linguo devas evolucar libere, c. e. senregule e blinde, per l’ uzado, c. e. per la fantazio di l’ autori, o devas evolucar metodale, sub direkto e kontrolo di kompetenta autoritato, quale esus Akademio elektita da la tuta Esperantistaro : e per tuta Esperantistaro ni komprenas, quale So Michaux ipsa, omna Esperantisti, reformemi e konservemi, sen ula inquiziciono, exkomuniki, deklari pri fideleso e juri pri ia
