devas eternigar la memoro pri la maniero ye qua la proyekto « Ido » esis prizentata a nia Komitato. En privata letro ricevita da me de ciencisto treege estiminda, me lektas la sequanta linei : « Konservar la nomo Ido por la linguo aparas a me folega, pro ke ol esos por multa Esperantisti quale reda tuko esas por la masla bovo ».
Nia programo en la unesma numero di Progreso exkluzas tuta diskuto pri personi. Malfelice ca bonega principo ne esas omnaloke sequita, sed me ne rompos ol. Konseque me nur dicos ica paroli : Sentimenti ne esas argumenti, e se existas personi, qui ne volas adoptar nia linguo pro irga personala sentimenti, li agas ne-ciencale, e mem ne-konciencoze e nedefenseble. On devas judikar inter Esperanto e nia linguo segun motivi pure linguala e sen la max malgranda penso pri la persono o personi defensanta un od altra linguo. Sed kande la questiono esas, kad la linguo devas baptesar ye un od altra maniero, sentimenti povas esar importanta, ed esas malsaja elektar nomo qua fakle iritas kelki e memorigas epizodo qua (yuste o malyuste) ecitas malamikala sentimenti.
Pro ca kauzi me provis trovar nomo plu bona kam ti, quin me kritikis hike. Me examenis nomi « Hilfo » (de germana hilfo helpo), « Euramo » (de Europo ed Ameriko) ed altri sen kontentijar, e fine me decidis propozar Delego quale la max bona nomo, quan me povis inventar : forsan altru povos esar plu fortunoza.
La vorto « delego » existas ja en la linguo, ube ol signifikas « ago delegar » od elektar homo qua havas autoritato por agar por e vice societo. Sed la vorto delego en ca senco necese esas tre rare uzata, e me ne vidas ke uzar ol anke quale nomo di nia linguo povos produktar irga dusenco o malklareso. La derivaji : (parolar) delege, (vorto) delega, delegisto, delegistaro, delegismo, delegano, esas senpene e senkonfuze distingata de la vorti, quin on povas naturale derivar de delego en la originala senco : delegar, delegito, delegitaro. Se on nomizas nia linguo Delego, on memorigas
