toro konstatas, ke Esp. reale ne havas reguli di derivado, ed asertas ke ol ne bezonas oli, pro ke singla elemento di vorto havas sua propra senco, e singla vorto ricevas konseque nedependanta senco per sa kompozeso ipsa. On kompozas la vorti, en Esp., same kam piktisto kompozas kolori sur sa planketo, per mixo di elementi[1]. Ni (Idisti) ne komprenis Esperanto, pro ke ni atribuas a la finali gramatikala nur la rolo indikar la kategorio gramatikala di singla vorto, dum ke oli expresas anke idei[2] o‑ : expresas l’ideo di ento, ‑a l’ideo di qualeso, ‑i l’ideo di ago, ‑e l’ideo di maniero[3]. Tale ta finali equivalas a sufixi, e l’autoro ipsa pozas l’equivali : ‑o ‑ul o ‑aj ; ‑a ‑ec ; ‑i ‑ad (p. 12 e 75). Konseque ta idei havas duopla traduko, ed esas duople expresita en omna vorti en ‑ulo, ‑ajo, ‑eca, ‑adi[4]. En skrib-ad-i, exemple, l’ideo di ago trovesas trifoye : en skrib, en ad, ed en i (p. 13, 43, 52) ; ed on povus dicar skrib, se la finalo i ne esus necesa por la gramatiko (p. 32). On vidas ke la finali havas duopla senco : lor li ludas simple sua gramatikal rolo, lor li expresas elementi di l’ideo. La finalo ‑a, exemple, signifikas, lor simpla qualeso, lor « relativa a » : frata (Esp.) equivalas a frata o fratala (Ido) ; la distingo rezultas generale de la kuntexto ; ma, « se la kuntexto ne permisus divinar la valoro di ‑a », on povos uzar ‑al ! (p. 14,
- ↑ Ico povas esar nur questiono pri vorti : nam, quankam la vorti esas nedependanta, li kontenas tamen identa radiki od elementi, ed on povas questionar, qua esas la relato di senco inter la diversa vorti venanta de la sama radiko. On ne povas impedar la spirito konceptar definita relato inter arto ed artisto, dento e dentisto, serchar (per abstrakto) la senco di la sufixo ‑ist, e definar ol per formulo generala, qua esos praktike regulo di derivado.
- ↑ Ankore hike esas ambigueso : ni sempre agnoskis, ke per la fakto ke vorto esas substantivo, verbo, e c. ol implikas l’ideo (tre generala) di sa gramatikala kategorio : se skribar esas « agar », skribo esas « ago », t. e. l’agar minus la elemento asertiva, qua karakterizas la verbo. Do kande on dicas ke substantivo expresas ento, ta « ento » esas tante generala, ke ol povas esar ago, stando o qualeso.
- ↑ L’autoro penas justigar tale l’adverbi primitiva di Esp. kun lia specala finalo : baldau, morgau, e c., pro ke li expresas nula maniero. — Ma, se ‑e indikas sempre maniero, quale do on justigas ica formi di la max pura Esperanto : Shi restas dome ; li falis teren ; turnu dekstren, e c. ?
- ↑ Plu generale, Antido konsideras la sufixi ‑ist, ‑an, ‑in, ‑estr, ‑id quale speci di ‑ul (personi) ; la sufixi ‑ej, ‑ar, ‑er, ‑il, ‑ing, ‑uj quale speci di ‑aj (kozi) ; la sufixi ‑ig, ‑igh, ‑iz, quale speci di ‑ad ; la sufixi ‑ebl,
(p. 5). Se ica kritiko vizas mea Studio pri la derivado, ol esas tote maljusta. Me procedis a posteriori, observante l’uzado di la diversa afixi en Esp. ; me konstatis ke en singla kazo ta uzado esas su-kontredicanta, e nur pose me propozis reguli. Me do ne judikis Esp. segun aprioria ed extera reguli e principi (ecepte la reguli di la logiko) ; Esp. kondamnas su ipsa per sua nekonsequanta uzado, exter omna teorio e sistemo.
