lego, ke i tale pozita pos c tendencas malaparar. Ed on ne povas asertar, ke ni alteras grave komercial en komercala.
Duesme (e co esas la max importanta) la multigo di la finali ‑io implikus la multigo di la plurala finali ‑ii, qui ne esas tre agrabla.
Triesme, on povus demandar, por analogeso, « la restauro » di la formi evolucio, reducio, aviacio, intuicio, emocio e c. qui esas nestabila, e sugestus necese la formi etimologie kompleta : evoluciono,… emociono. De to rezultus nur longigo e gravigo di nia vorti, precipue di nia verbi (reducionar, intuicionar… esus tre malbela).
Me duras rekomendar, ke la substantivi ne indikez sexuo (exemple homo, kato, doktoro, eventuale exter kelka ecepti, exemple amazono), e ke on adjuntez afixo por indikar la sexuo. Tamen provi chanjis mea opiniono pri la max oportuna sorto di afixi aplikenda. Me rekomendis laste uzar la pronomi il, el, ol quale prefixi (Progr. II, 66), exemple il-kato, el-profesoro, ma sperienco facita depos lor montris a me, ke tala prefixi atraktas nevola acento ad su, tale ke en vorti il-profesoro la sexuo semblas multe plu emfazata kam on deziras. Pro to me retrovenas a la propozo uzar, od adminime esar permisata uzar en tala kazi, ne ula prefixo, ma sufixo.
Du voyi semblas hike posibla : 1) Uzar la pronomi il, el quale sufixi, do profesorilo, katilo ; doktorelo, hundelo, e c. En ica kazo on devos vicigar la nuna ‑ilo (ex. brosilo) per ulo altra, e semblas ke la silabo ‑iklo (propozita en la proyekto Romanal) bone povas servar, nam ol furnisas la derivo : vehar — vehiklo, tre internaciona, konocata da LEFIS. — La prefixi il‑, el‑, ol‑ povas omnakaze konservesar en la pronomi, do ilsa, elsa, olsa, ilca, ilta e mem ilqua, ed eventuale, se bezonesas : ilirgu, elirgu, ilaltru, elomni, e c. Ica regulozigo esas certe la maxim simpla, logikala e facile memorebla, nam sen ol ja oportas lernar la tri silabi il, el, ol[1].
2) Tamen esas posibla, ke on ne volas abandonar la sufixo ‑ino, ja kustumata ed en ula grado internaciona. En ta kazo ni konservos ica por la femina sexuo ed adoptos ula altra sufixo por la masla ; por to ‑iro ultempe propozita da Dro Zamenhof esus tute malapta pro la vokalo, sama kam en ‑ino. Forsan ‑ono esas konsiderinda, nam sa nuna signifiko certe devos abandonesar (milono apud miliono !), e nia ‑ego, vice qua on propozis ‑ono, povos konservesar. Tale ‑ino ed ‑ono esus afina per la komuna konsonanto e bone distingebla per la diferanta vokali.
- ↑ On juste rimarkis, ke por la substantivi la sufixo ‑olo ne esas necesa.
