XLV.
An bothán puible i suidhtar n-a chlúid lá amháin An sultán foirtill ar turus chun dútha an bháis; Imtheacht dó súd chun fáin, 's an ferráis dubh Do dhonán eile do sciomradh an chumhangbhotháin.
XLVI.
Ní heagal duit é, ar an saoghal 's an cáirde istigh, Ar n-aithgheinne araon ár ndéidh nach fagháil dóibh sin; Do scéidh an Sáicí cluig d'ár samhail — miréid — As an eascair sin féin 's ag scéidhe go bráth a bheidh.
XLVII.
Nuair éalóa mise agus tusa fé bhraoi an bháis mhuair Is léir, O, a rithfidh an chruinne ar a síorrás bhuan, 'S gan aici de shuim n-ár mbuaic fé aontsórd chuir Acht méaróg cloiche do thuitfeadh san duibheagán fhuar.
XLVIII.
Nóimeat spás amháin — aon bholmac beó D'ól sa bhfásach tá is an tobar n-a mheadhón — Is, ráinigh 'n tsochraid ghósta an cró nach náid An fód ór tháinig tráth; bí ag bogadh ort, is dóigh!
XLIX.
Má's gnaoi leat órstoc cóir do ré do reic Ag scaoile a tómhus — sa ghnó ná géill gan bhruid! Níl leithead bfhéidir an bhruibh idir fhíor is ghó
'S cá gcinnfar eólus cóir ar an saoghal 's dhuit?
17
