n-a seanġruaḋ ċaiṫte agus ḃéaḋ sí n-a fíorċaraid ag an té sin go deó....
“A ṁáṫair,” ḋúisiġ na focla as an maċtnaṁ mé. Ḃí Áine ag léiġeaḋ na litreaċ bréige ós íseal, de ġlór ḃog, agus ag cur bríġ agus éifeaċt aisteaċ i ngaċ abairt.
Cuiṁniġim anois ar an uile rud ṫárla an ṁaidin sin. Cuiṁniġim ar an áit, ar an gcrann mór cró- ċapaill faoi úrḋuilleaḃair ḃí ós ár gcionn, ar an mbán, ar an móinḟéar ṡíos uainn—ḃí traḋna san ḃféar i ḃfoisgeaċt leiṫċéad slat ḋúinn agus é ag cur isteaċ ar an léiġṫeóireaċt le n-a ṗort aisteaċ féin; aċt an rud is mó atá geárrṫa isteaċ ’mo ċuiṁne an ḟéaċaint ḃí i n-éadan na seanṁná agus cluas uirri ag éisteaċt leis an litir ḃréagaiġ sin ṫáinic ó n-a mac mar ḋ’eaḋ. Ċuir an ḟéaċaint sin i gcéill ḋom go ḃféadṫá aiṫne agus aiṫne ṁaiṫ ḃeiṫ agad uirri aċt go mbéaḋ saoġal rúnda aici naċ noċtóċaiḋe ḋuit go deó....
Ċuir Áine cosg leis an léiġṫeóireaċt.
“Léiġ an giota sgríoḃ sé fút féin, a Áine,” ars an tseanḃean.
Ḃí leisgé uirri é ḋéanaṁ aċt rinne.
“.... agus, a ṁáṫair a ċroiḋe, taḃair aire ṁaiṫ d’Áine....”
Níor ḟéad sí níos mó a ráḋ. Ṫáinic toċt uirri. Ḃí ḟios agam go raiḃ sí ag cuiṁneaṁ ar an ḃfear sin dá dtug sí gean agus naċ ḃfeicfeaḋ sí arís ċoiḋċe.
“Agus tiuḃraiḋ mé aire ṁaiṫ ḋuitse, a Áine, go dtiocfaiḋ sé ċugainn arís,” ars an tseanḃean.
Ṡíl mé go mbrisfeaḋ an gol ar Áine. Níorḃ
