ḃaoġal di, giḋ go raiḃ deor faoi n-a súil agus a hanál ag teaċt go trom.
“A ṁáṫair,” ar sise sin é an t-ainm ṫug sí ar an tseanḃean i gcoṁnaiḋ” “a ṁaṫair,” ar sise, “ní ṡílim gur fada go ḃfeicfiḋ tú é.”
Ní fios dom cé’n ċiall ḃain an tseanḃean as na foclaiḃ sin; ḃain mise mo ċiall féin asta nuair ḋearc mé ar an tseanḃean ṁaorḋa sin ḃí le mo ṫaoḃ—í lag lúbaċ aonraic agus i ḃfoisgeaċt, cé ṁéad mí, do’n ḃás?....
Ṁolas an fear ḃí faoi’n gcré: ċuireas síos ar a ċróḋaċt, ar a ċroiḋe. ar an misneaċ ċuir sé ar an uile ḋuine ḃí i n-aice leis.
Le linn mo ċuid cainnte ṡleaṁnaiġ láṁ rocaċ caiṫte na máṫar isteaċ ’mo láiṁ féin. Aċt an buiḋeaċas ḃí ag an mnaoi óig ḋom—ḃí a súile lán d’aiteas agus de ṁórḋáil go raiḃ an molaḋ sin ġá ḟaġáil ag rún a croiḋe.
Laḃair fuiseóg i n-áirde sna spéirṫiḃ....
Ḃí an tseanḃean corruiġṫe agus níor ṁaiṫ léiṫi go ḃfeicfiḋe í . “Imṫiġiḋ liḃ anois go ceann sgaṫaiṁ,” ar sise, “ba ḃreáġ liom ḃeiṫ liom féin tamall.”
Ċuaiḋ mé féin agus Áine ag spaisdeóireaċt.
“Meas tú ḃfuil aon aiṁreas uirri naċ ḃfuil sé. i Sasanaiḃ?” arsa Áine.
“Ní ṡílim go ḃfuil.”
“Aċt tá léargus aici naċ mbíonn ag mórán,” arsa Áine.
“Aċt leis an gcaoi sgríoḃ tú an litir,” adeirimse, “ċuir tú dallóg uirri.”
