CAIBIDIOL A DÓ.
Nóra.—’Seadh!—a Pheig. Táimíd anso—airís. Tá saothar orm—bhíos ag ruith. Bhí eagla orm—go mbéadh an sgeul ar siúbhal rómham, agus go mbéadh cuid de caillte agam.
Peig.—Am briathar go bhfanfamaois leat, a Nóra, a laogh. Ní’l abhfad ó tháinig Gobnait.
Gobnait.—Mar sin do bhí cuigion againn d’á dhéanamh, agus b’eigean dómh-sa dul siar leis an im go Beul an Ghearrtha, agus nuair a bhíos ag teacht abhaile an cómhgar, do thuit an oídhche orm, agus geallaim dhuit gur baineadh preab asam. Bhíos ag cuimhneamh ar Shéadna agus ar an ór agus ar an bhFear nDubh, agus ar na spréachaibh bhí ag teacht as a shúilibh, agus mé ag ruith sul a mbeinn déanach, nuair a thógas mo cheann agus cad do chífinn ach an rud ’na sheasamh ar m’aghaidh amach—an gollán! Ar an gceud amharc d’á dtugas air, do thabharfainn an leabhar go raibh adharca air!
Nóra.—A dhiamhaise, a Ghobnait, éist do bheul, agus ná bí ’ghár mbodhradh led’ ghollánaibh agus led’ adharcaibh. Adharca ar an ngollán! Feuch air sin!
Gobnait.—B’fhéidir dá mbeitheá féin ann gur beag an fonn magaidh a bhéadh ort.
Síle.—Feuch anois! cia atá ag cosg an sgéil? B’fhéidir go gcuirfeadh Cáit Ní Bhuachalla orm-sa é.
Cáit.—Ní chuirfidh, a Shíle. Táir ad’ chailín mhaith anocht, agus tá ana chion agam ort. Mo ghrádh í sin! Mo ghrádh am’ chroídhe ’stigh í!
