Síle.—’Seadh go díreach! Fan go mbéidh fearg ort, agus b’fhéidir ná déarfá “Mo ghrádh í sin!”
Nóra.—Seo, seo! Stadaidh, a chailíní. Mise agus mo ghollán fé ndear an obair seo. Caith uait an stoca san, a Pheig, agus sgaoil chugainn an sgeul. An bhfuair Séadna an sparán? Is ’mó duine bhí i riocht sparáin d’fhághail agus ná fuair.
Peig.—Chómh luath agus dúbhairt Séadna an focal, “dar bhrígh na mionn!” do tháinig athrughadh gné ar an bhFear nDubh. Do nocht sé a fhiacla shíos agus tsuas, agus isiad a bhí go dlúite ar a chéile. Tháinig sórd crónáin as a bheul, agus do theip ar Shéadna a dhéanamh amach cia’cu ag gáirídhe a bhí sé nó ag dranntughadh. Ach nuair fheuch sé suas idir an dá shúil air, ba dhóbair go dtiocfadh an sgannradh ceudna air a tháinig air i dtosach. Do thuig sé go maith nach ag gáirídhe bhí an díolúineach. Ní fheacaidh sé riamh roimhe sin aon dá shúil ba mheasa ’ná iad, aon fheuchaint ba mhalluighthe ’ná an fheuchaint do bhí acu, aon chlár éadain chómh dúr, chómh droch aigeanta leis an gclár éadain do bhí os a gcionn. Níor labhair sé, agus do dhéin sé a dhícheal gan a leigint air gur thug sé fé ndeara an dranntughadh.
Le n‑a linn sin do leig an Fear Dubh an t‑ór amach airís ar a bhais agus do chómhairimh.
“Seo!” ar seisean. “A Shéadna, sin céad púnt agat ar an gceud sgilling a thugais uait indiú. An bhfuilir díolta?”
“Is mór an bhreis í!” arsa Séadna. “Ba chóir go bhfuilim.”
“Cóir nó éagcóir,” arsa ’n Fear Dubh, “an bhfuilir díolta?” Agus do ghéaruigh agus do bhrostuigh ar an ndranntughadh.
