Síle.—Tá “Séadna,” a mham, ach is dóigh liom go bhfuil sé marbh.
Máire.—Gabhaim-se orm ná fuil, agus ná béidh, ní fios cathain.
Síle.—Dó’ mhaise, fuair sé an t‑anaithe. Dá mbeinn ’na chás bhíos chómh marbh le h‑Art.
Máire.—Mheasas go raibh cúigear nó seisear agaibh ann. Cá bhfuil an chuid eile?
Peig.—Is dóigh liom, a mháthair, gur éaluigheadar uait.
Máire.—Níor ghádh dhóibh sin. Eirigh, a Pheig, a ghamhain, agus faigh rud éigin le n‑ithe dhúinn. Go deimhin ní beag de sheó an sgeón a chuireabhúir sa leanbh so. Feuch air sin mar osna a thagan aisti. Ní deirim ’ná go bhfuil sí ’na codladh.
Síle.—Ach! Ní’lim, a mham. Ní’l blúire codlata orm. Ní fiú biorán a’s é. Níor chuir aoinne sgeón ionam. Mé féin fé ndear é. Dá mb’áil liom gan bheith ag cuimhneamh air chómh géar agus a bhíos ní fheicfinn é. Ní chuimhneóchad a thuille air, an bitheamhnach. Ní fheadar an tsaoghal, a Pheig, cad a chuir fhiachaibh air a leithéid de bhúirth do chur as.
Peig.—Tá do chuid ollamh anois, a mháthair. Tar i leith chúgam-sa, a Shíle, agus leig dod’ mháthair a cuid bídh a chaitheamh. Siné!
