Riemels un Döntjes/Wie gräsig so'n Berliner lüggt

„Wie gräsig so'n Berliner lüggt^[1],
'T is gar nich to beschriewen,
Un dat dat Volk us all bedrüggt,
Kann drüm ook uut nich bliewen.“

De Wöörd spröök disser Dag bi'n Beer
Tum Fründ 'n Hannovraner,
Un mit Vergnögen hörde sehr
Em to en Casselaner.

Denn up de Preußen sünd vergrellt^[2]
Hannoversmann wie Hessen,
[079]Weil de jüm doht, wie se vertellt,
So uut den Büdel^[3] pressen.

So hört denn, wat de Welfe sä,
Den Hessen to beswöögen,
Dat keen Minsche so gräsig däh
As en Berliner leegen:

„Da wöör'n Soldat bi Waterloo,
Van Herkunft en Ostfreese,
De Mann meet^[4] siene söben Schoh,
Un wöör ook sünst nich böse.

Troohartig^[5], wie sien Landslüh sünd,
Däh Keenen he bedröwen,
Un wat em Eener ook upbünd^[6],
He däh et ehrlick glöwen.

Jedoch bi an sien Nebenmann
De harr 'ne leege^[7] Tunge,
De leet et nich, löög Jeden an,
'T wöör en Berliner Junge!

Up eenmal, dat et Gott erbarm!
As nu los geiht dat Scheeten,
[080]Schreet de Berliner: „O, mien Arm!
De Bomb' hett'n weg mi reten!“

De Frees' nu glieks mitleidig hett
Em bi de Beene kregen,
Un sackt em up, nah't Lazareth
Den Kamrad hintodrägen.

As he'r nu ünnerwegs is mit,
Strampelnd dorch Dreck un Sumpe,
Ahn dat he't markt, 'ne Kugel ritt
Sien'n Fründ den Kopp van'n Rumpe.

„He, Landsmann“ — röppt en Grenadeer,
De't süht — „wohin de Reese?“
„In't Lazareth drag ick den hier“ —
Antwoord't em de Oostfreese.

„Wie!“ — röppt darup de Grenadeer —
„Een'n den' s'n Kopp afschaten —
Mit den packeselst Du daher?
Dat kunnst doch bliewen laten!“

„Wat? — Un to mi, as ick em fünn^[8],
Sä he, de Arm wöör't wesen —
In Tokunft“ — damit smeet he'n hin —
„Beleeg Du keen' Oostfreesen!“

[081]„Na“ — slööt de Welfe — „wie mi dücht —
Dat Bispill stahn kann bliewen,
Wie  gräsig so'n Berliner lüggt!
'T is nich tum Beschriewen.“ —

Original-Footnoten

1. lüggt = lügt.
2. vergrellt = erbos't.
3. Büdel = Geldbeutel.
4. meet = maaß.
5. troohartig = treuherzig.
6. upbünd = aufband.
7. leege Tunge = böse, schlechte Zunge.
8. fünn — fand.