Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza/Tom III/XXX

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Xavier de Montépin
Tytuł	Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza
Wydawca	Władysław Izdebski
Data wydania	1898
Druk	Tow. Komand. St. J. Zaleski & Co.
Miejsce wyd.	Warszawa
Tłumacz	Władysław Izdebski
Tytuł oryginalny	La mendiante de Saint-Sulpice
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cała powieść Download as:
Indeks stron

[ 180 ]

XXX.

 Zapomniawszy o głodzie, jaki nie przestawał nurtować z każdą chwilą więcej. Róża nie szła już teraz, lecz biegła, licząc gorączkowo ulice z prawej strony.
 Wreszcie dojrzała oświetlona płomieniem gazu tabliczkę z napisem „Ulica Féron“, a za kilka chwil numer 6 domu.
 Pociągnęła guzik dzwonka, a gdy drzwi otworzone.
 Chwiejąc się weszła do antresoli, zamieszkiwanej przez weszła.
[ 181 ]odźwierną i głosem na wpół przygasłym bez dźwięku, szeptem zaledwie, z wysiłkiem zapytała:
 — Pani Joanna Rivat... tu?
 Nie zdołała dokończyć zapytania, gdy zachwiała się i padła na posadzkę.
 Przestraszona odźwierna w pierwszej chwili nie wiedziała co robić. Róża nie dawała znaku życia.
 Na szczęście przy pomniała sobie, że dziewczyna zanim upadła, pytała ją o jedną z lokatorek.
 Wyszła więc na dziedziniec i zawołała z całej siły:
 — Pani Rivat! hej! pani Rivat!
 Po paru chwilach otworzyło się okno na czwartem piętrze, a w nim ukazała się głowa Joanny.
 — Czy pani mnie woła.
 — Tak... tak... niech pani zejdzie prędko... prędko!
 — Co się stało, na Boga! — zapytała przerażona Joanna.
 — Jakaś dziewczyna przyszła do pani i zachorowała
 — Idę! idę!
 Donośny głos odźwiernej wywołał ciekawość w kilku lokatorach, którzy wybiegli na dół dla dowiedzenia się o wypadku, a pomiędzy innymi, mieszkającego w tymże domu studenta medycyny.
 Ten, nie czekając na wezwanie o pomoc, wziął Różę na ręce i zaniósł do mieszkania odźwiernej, gdzie ulokował chorą na fotelu.
 W tej chwili nadeszła Joanna i spostrzegłszy Różę bladą z przymkniętemi oczami i głową w tył odrzuconą, krzyknęła przestraszona i rzuciła się ku niej.
 — Boże! mój Boże! — wołała Joanna, z rozpaczą załamując ręce — to Róża! Miałam to przeczucie, gdyś pani wołała mnie — mówiła pokrywając pocałunkami twarz zemdlonej. Różo! dziecie ukochane, odpowiedz mi choć słowo, to ja, twoja matka... Joanna!
 Róża nie dawała znaku życia.
 — Czy pani ma wodę melisową? — zapytał student — odźwiernej.
 — Mam! — odrzekła, i wziąwszy z szafy flaszkę, podała ją lokatorowi.
 — A teraz proszę o łyżeczkę do kawy.
[ 182 ] Gdy podano studentowi ją, nalał na nią płynu, rozchylił ściśnięte zęby Róży i wlał w usta. Dziewczyna leżała ciągle bezwładna, jak nieżywa.
 Joanna zanosiła się od płaczu
 — Niech pani będzie o nią spokojna — upewniał student — serce bije regularnie. Omdlenie pochodzi wskutek nadmiernego utrudzenia. Ale to przejdzie! Coś ciepłego, zwłaszcza buljon zdziałałoby lepiej niż wszelkie lekarstwa, gdyż chora jest bardzo wycieńczona z głodu.
 — Co pan mówi — wołała Joanna przerażona.
 — Tak jest. Widzę na kuchence gotujący się rosół, może pani odźwierna nie odmówi filiżanki?
 — Ależ Boże drogi, dam ile tylko potrzeba.
 — Więc dobrze. Teraz trzeba chorą rozebrać i położyć do łóżka.
 — To proszę przenieść ją do mnie — rzekła Joanna.
 Obie kobiety wziąwszy Różę na ręce poniosły do mieszkania wdowy, która ją rozebrała i ułożyła na swem łóżku.
 Teraz dopiero spostrzegła, że biedna dziewczyna miała nogi pokrwawione i pokryte pecherzami.
 — Czyżby ona pieszo szła aż z Blois — ze łzami w oczach szeptała Joanna.
 Wtem usta Róży poruszyły się bezwiednie, na twarz wystąpił blady rumieniec, powieki podniosły się zwolna.
 — Różo... Różyczko kochana — wołała Joanna, nachylając się nad nią — to ja, jesteś u mnie!
 Dziewczę, usłyszawszy dźwięk tego głosu ukochanego, uniosła się nieco i jak człowiek, budzący się ze snu, powiodła wzrokiem około siebie.
 Spostrzegłszy Joannę wyciągnęła ku niej ręce. Wdowa przycisnęła ją do serca i obie przez kilka minut pozostawały w tym uścisku.
 Dziecie moje ukochane — mówiła wdowa. — Jak ja jestem szczęśliwą, widząc cię. Jakim sposobem znalazłaś się w Paryżu, mów, mów?
 — Nie mogłam żyć bez ciebie, matko najdroższa., zawołała Róża.
 Podczas tej sceny weszła odźwierna z garnuszkiem buljonu, kawałkiem chleba i butelką wina, przysłanego przez studenta.
[ 183 ] — A co! — zawołała przybyła z niekłamaną radością — chwała Bogu, jest już lepiej, skoro panna otworzyła oczy i siedzi sobie na łóżku. Teraz proszę mi zaraz wypić ten buljon z chlebem, a potem szklankę wina i zasnąć. Sen wzmocni najlepiej. No! do widzenia rzekła odźwierna — ja muszę powracać do siebie.
 — Dziękuję pani serdecznie rzekła Joanna, odprowadzając ją do drzwi.
 Róża zjadła buljon z chlebem, wypiła szklankę wina Bordeaux i uczuła się wzmocnioną, ale nie mogła rozmawiać, gdyż nieprzeparty sen mrużył jej powieki.
 — Zaśnij teraz, moje dziecko — rzekła Joanna — pomówimy jutro.
 — A gdzież ty, mamo Joanno, będziesz spała.
 — Nie troszcz się o to, drogie dziecię — odparła Joanna mam drugie łóżko.
 Róża była tak senną, że w parę chwil już spała.
 Joanna, która skłamała mówiąc, że ma drugie łóżko, siadła w fotelu i również wkrótce zasnęła.
 — Nazajutrz wstała wcześniej niż zwykle, aby przed udaniem się ze sklepikiem do kościoła świętego Sulpicyusza przyrządzić dla swego gościa śniadanie.
 Gdy wróciła z miasta z produktami, zastała Różę już ubrana i robiącą porządek w mieszkaniu. Dziewczę ujrzawszy wchodzącą Joannę rzuciła się jej na szyję, okrywając pocałunkami.
 — Mamo Joanno! mamo Joanno! jakaż ja szczęśliwa widząc cię! Już nie jestem zmęczona. Mam ciebie, a więc już nie jestem dzieckiem opuszczonem, bez matki. Skończył się już mój smutek. Przyszłam do ciebie i już cię więcej nigdy, nigdy nie opuszczę!
 — Nieopuścisz mnie, droga Różo, naprawdę — pytała uradowana Joanna. — Zostaniesz więc już zemną, dziecię me najdroższe?
 — Na zawsze!...
 — Więc opuściłaś przytułek?
 — Nie prosiłam o pozwolenie, gdyż odmówiono by mi go. Uciekłam.
 — Uciekłaś! — powtórzyła przestraszona Joanna.
 — Tak, nikt jednak nie wie, gdzie jestem, bom nie [ 184 ]uprzedziła nikogo. Od chwili otrzymania twego listu, uczułam, że każda chwila choćby najkrótszej rozłąki z tobą dla mnie do niezniesienia się staje, że nie mogę żyć dłużej bez ciebie i gdybym musiała opuścić cię teraz, oszalałabym chyba. Matko Joanno, mów, chcesz mnie pozostawić u siebie. Ja nie będę ci ciężarem. Będę pracowała, a przytem będę ci usługiwała i zastąpię ci dzieci, których szukasz napróżno!
 Joanna ujęła w dłonie jej głowę i ucałowała serdecznie.
 — Czy ja chcę cię pozostawić? Ależ bardzo, bardzo pragnę. Mieszkanko moje należy do ciebie i mam nadzieję, ze będziemy szczęśliwemi. Będę dla ciebie matką, a ty jedną z mych córek, zesłaną mi przez Boga dla złagodzenia mych cierpień. Kocham cię, Różyczko, jak tylko kochać można i powiem ci, że gdyby mi przyszło rozstać się z tobą umarłabym z tęsknoty!
 — Będziesz żyła mamo, gdyż ja nie opuszczę cię!
 — Nie dokuczy nam niedostatek. Znajdziemy dla ciebie pracę. Poznam cię z księdzem d’Areynes.
 — Nie można... nie można — przerwała Róża pośpiesznie
 — Ksiądz jednak zna ciebie. Nie jeden raz mówiłam mu o tobie. Wie on, że twej troskliwości zawdzięczam życie.
 — To nic, ale nie powinien wiedzieć, że uciekłam i mieszkam u ciebie. Nie chcę nikomu pokazywać się.
 — Dla czego?
 ― Bo jak się dowiedzą w Blois, ze jestem tutaj, to zabiorą mnie do siebie.
 — Któż ma prawo zabrać cię — zapytała Joanna zdumiona.
 — Rada dobroczynności publicznej.
 — Dla czego?
 — Ma prawo po za sobą!
 — Nie rozumiem cię!
 — Powierzono mnie jej, a ona mnie wychowała i ma nademną opiekę, aż do pełnoletności. Do tego czasu może rozporządzać się mną według własnego uznania. Ponieważ uciekłam z domu, w którym mnie umieściła, więc może poszukiwać mnie. W takim razie musiałabym cię opuścić. [ 185 ]I nie wiem co uczynionoby ze mną... może osadzonoby w więzieniu?
 — Więc dobrze. Stanie się jak chcesz tego. Nikt nie dowie się o twem przybyciu do Paryża. Znajdę ci pracę, którą będziesz odrabiała w domu, gdy tymczasem ja będę siedziała u św. Sulpicyusza.
 Tak rozmawiając, Joanna nakryła do stołu i podała śniadanie, podczas którego Róża opowiedziała o swej ucieczce z Blois.
 Po śniadaniu udała się na swe stanowisko, w przedsionku kościoła.

---